Sorette kiseki -บทที่ 3.7 สอบผ่านคณะทันตแพทย์แล้ว!!

บทที่ 3.7

 สอบผ่านคณะทันตแพทย์แล้ว!!

หนึ่งสัปดาห์หลังวันที่ได้ไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่โคริยาม่า ก็มีจดหมายฉบับหนึ่งถูกส่งมาที่อพาตเม้นของฮิเดะในโตเกียว .. 

ผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย

พอเห็นตัวหนังสือที่เขียนอยู่บนกระดาษ ฮิเดะก็เด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนทันที

"สอบติดซะแล้ว..."

"...นี่ต้องเป็นทันตแพทย์จริงๆเหรอเนี่ย..."

นับตั้งแต่วันที่ได้คุยโทรศัพท์กับคุณแม่ในเดือนพฤศจิกายน  ถึงแม้ฮิเดะตั้งใจเรียนแบบไม่หลับไม่นอนสามเดือนเต็มๆ แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะสอบติดซักนิดเดียว

ที่พยายามอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งหมดนั้นก็เพราะรู้สึกอยากทำอะไรเพื่อตอบแทนพ่อแม่ที่ยอมให้ลูกชายบ้าๆบอๆคนนี้ได้เที่ยวเล่นตามใจตัวเองมาจนทุกวันนี้ก็เท่านั้นเอง

และผลของมันนั้น ก็กลายเป็นว่า ทำให้สอบติดคณะทันตแพทย์ไปซะแล้ว
ความรู้สึกดีใจปนโล่งใจในแวบแรก กลายเป็นความลังเลและไม่สบายใจ

ฮิเดะโทรหาที่บ้านทันทีที่รู้ผลสอบ

"แม่ ผมสอบติดคณะทันตะที่มหาวิทยาลัยในโคริยาม่าแล้วนะ"

" เอ๋～～จริงเหรอ ดีจังเลย  ดีใจจังเลย"

น้ำเสียงของคุณแม่ดูดีใจมาก
" พ่อๆๆ ฮิเดะสอบติดแล้วนะ  มหาวิทยาลัยที่โคริยาม่าน่ะ"

โทรศัพท์ถูกเปลี่ยนให้พ่อมาพูดสาย
เฮ้อ... ไม่ได้เป็นหมออย่างที่หวังไว้ตั้งแต่แรก  คุณพ่อคงไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ละมั้ง . ฮิเดะคิดในใจ

"ถึงอยากจะไปเรียนทันตแพทย์ แต่ผมว่า.ไปสอบใหม่อีกรอบ ให้ติดคณะแพทย์ดีกว่าละมั้งฮะ"
ฮิเดะพูดกับคุณพ่อด้วยเริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย.แบบว่า อย่างเรานี่...ถ้าเกิดพยายามเรียนอย่างจริงจังมากกว่านี้ละก็ น่าจะติดคณะแพทย์ได้นะ...

"ถึงจะเป็นทันตแพทย์ ก็ไม่ได้ต่างกันกับหมอทั่วไปหรอก ยังไงก็เป็นอาชีพที่ได้ช่วยเหลือผู้คนอยู่ดี ไหนๆก็สอบติดแล้ว ไปเรียนทันตแพทย์ก็ได้"  
"ค่าเรียนเท่าไหร่ก็บอกละกัน จะโอนเงินไปให้"


"อ่า..ครับ"

พอวางหูโทรศัพท์ลง ฮิเดะก็ได้มีเวลามาคิดทบทวนมากขึ้น
" นี่ต้องไปเป็นทันตแพทย์เหรอ... ทั้งๆที่เราก็ชอบทำงานด้านเสื้อผ้าแฟชั่น ขนาดนี้เนี่ยนะ"
" ดีแล้วจริงๆเหรอวะ??"
" เฮ้อออ..ก็เรียนๆให้มันจบๆไป เอาแค่พอผ่านๆไปก็ได้  แล้วก็ไปทำงานด้านเสื้อผ้าต่อดีกว่ามั้งเรา"

สำหรับฮิเดะที่มีบ้านเกิดอยู่เกียวโต ได้ย้ายไปเรียนที่โคจิ และได้มาใช้ชีวิตแบบที่ใฝ่ฝันอยู่ในโตเกียวนั้น ชีวิตที่ได้ลั้ลลาไปกับแฟชั่นในโตเกียวเป็นอะไรที่รู้สึกพึงพอใจมากที่สุด

โคริยาม่า？... ฟุคุชิม่า？.. โทโฮคุ？งั้นเหรอ
มีอะไรบ้างนะ
ภูเขา แม่น้ำ
ภูเขา แม่น้ำ
โ้้อ้ยยยย    โคตรจะบ้านนอก！！
แถมยังไกลจากโตเกียวมากๆ
แล้วจะไปหาซื้อเสื้อผ้าเท่ห์ๆได้ที่ไหนเนี่ย

พอคิดว่าชีวิตชิคๆในโตเกียวจะต้องจบลงตรงนี้แล้ว ฮิเดะก็ยกหูโทรศัพท์โทรหาที่บ้านอีกครั้งนึง

"เ่อ่อ.. พ่อครับ  พักเรื่องจ่ายเงินค่าเข้าเรียนไว้ก่อนแปบนึงนะ ผมอาจจะลองสอบเข้าคณะทันตะที่อื่นๆดูอีกทีน่ะครับ"

เป็นข้อแก้ตัวที่พูดไปเพื่อพยายามถ่วงเวลา คิดเรื่องอนาคตว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี
แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็หาทางออกไม่เจอ

สุดท้าย ฮิเดะก็แวะไปที่ร้านขายเสื้อผ้าของรุ่นพี่ที่สนิทกันเพื่อขอคำปรึกษา

"ผมสอบติดทันตแพทย์แล้วหล่ะ  ทางบ้านก็อยากให้ไปเรียนเต็มที่ .."
"....แต่ว่าผมน่ะ ไม่ว่ายังไงก็อยากทำงานด้านแฟชั่นมากกว่าจริงๆนะพี่  ตอนนี้ผมก็เลยคิดว่า .. จะสละสิทธิ์ที่สอบไป แล้วมาทำงานด้านแฟชั่นละครับ"

ฮิเดะพูดไปด้วยความเชื่อมั่นว่า การได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ น่าจะเป็นเส้นทางที่น่าเดินสำหรับตัวเองมากกว่า  แต่ในสายตารุ่นพี่ กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

"แกนี่มันโง่รึเปล่า"

"ห๊ะ！”
" ฮิเดะ นายพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ย" รุ่นพี่มองฮิเดะด้วยสายตาตำหนิ

" ไอ้เรื่องที่แกชอบเสื้อผ้าแฟชั่นอะไรนั่น ชั้นก็เข้าใจอยู่หรอกนะ แต่ว่าลองคิดดีๆ  งานด้านนี้น่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ นายก็กลับมาทำได้เสมอ แต่เรื่องเรียนทันตะนั่นมันไม่ใช่เลย  ถ้าไม่ทำตอนนี้ ก็ไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้วนะ  แค่ 6　ปีเองไม่ใช่เหรอ？ก็ทนไปสิ แค่ 6 ปีเอง"

"เฮ้อ......แต่ก็นะ .. ชั้นเองก็คงไปตัดสินใจอนาคตแทนนายไม่ได้หรอก ชั้นแค่อยากจะบอกว่า อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ ก็เท่านั้นแหละ"

ฮิเดะนั่งฟังอย่างเงียบๆ เริ่มน้ำตาคลอ  รุ่นพี่ก็ยังคงพูดต่อไป

"ฟังชั้นให้ดีๆนะ"

"นายรู้มั้ยว่าพวกชั้นได้เงินเดือนกันเท่าไหร่? ทั้งที่ทำงานกันอย่างหามรุ่งหามค่ำกันทุกวันนี้เนี่ย  พวกชั้นน่ะ ถ้าไม่ทำงานที่ชอบแบบนี้ ก็ไม่รู้จะไปทำอะไรกิน ชั้นไม่ได้มีตัวเลือกมากมายนัก ก็เลยต้องเดินทางนี้ แต่นายน่ะ ไม่ใช่เลย  "

"แล้วที่บ้านบอกว่าจะจ่ายเงินค่าเทอมให้ไม่ใช่รึไง ? นายไม่ต้องลำบากเรื่องเงินเลย แค่ทนเรียนไปให้จบหกปีเท่านั้นเอง เรื่องงานด้านแฟชั่นดีไซน์อะไรเนี่ย  เรียนให้จบมหาลัย แล้วค่อยกลับมาทำก็ยังได้นี่ 
ไม่ดีกว่าเหรอ？ลองคิดดูดีๆนะ แฟชั่นดีไซเนอร์ที่มีดีกรีเป็นทันตแพทย์  มันเจ๋งสุดๆไปเลยไม่ใช่รึไง？"
..

"แต่ว่า... โคริยาม่าน่ะ อยู่ จ.ฟุคุชิม่าเลยนะ  ต้องห่างไกลจากเรื่องแฟชั่นแบบนั้น ผมอยู่ไม่ได้หรอก"

"ปัดโธ่... ก็แค่ฟุคุชิม่า นายนั่งชินกันเซ็นมาก็แค่สองชั่วโมงเอง  หรือนายจะนั่งไนท์บัสก็ได้  หลับแล้วตื่นมาก็ถึงโตเกียวแล้ว  นายยังมาเที่ยวเล่นที่นี่ได้ตลอดเวลาเลย  คิดมากอะไรของนายเนี่ย"

"เอ๋ ใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เออสิ！นายน่ะ ไปเรียนทันตแพทย์ สอบเอาใบประกาศวิชาชีพมาได้ก่อนอายุ 30 แน่ๆ ไอ้เรื่องยากๆ มันก็แค่ตอนสอบเท่านั้นแหละ ไปลองเจอตัวเองในแบบใหม่ๆบ้างสิ อาจจะมีอะไรดีๆยิ่งกว่านี้รออยู่ก็ได้" 


"นั่นสินะ！！”
 ไม่ว่าจะเลือกเดินทางไหน  ถ้าก้าวออกไปแล้วก็ไม่มีหรอก คำว่า "เปล่าประโยชน์"น่ะ
ฮิเดะคิดได้ทันทีจากคำของรุ่นพี่  รู้สึกหัวปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก

"จริงๆก็เรียนไปด้วย แล้วก็ทำงานด้านแฟชั่นไปด้วยก็ได้นี่เนอะ  ทำไมคิดไม่ได้กันน๊า.."

จากนั้น ฮิเดะก็โทรกลับบ้านด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าเดิม

"พ่อฮะ คิดๆดูแล้ว ยังไงผมก็อยากไปเรียนทันตะที่โคริยาม่าจริงๆฮะ รบกวนจ่ายค่าเข้าเรียนให้ด้วยนะครับ"

"เข้าใจแล้ว" 
ในน้ำเสียงของคุณพ่อ ฟังแล้วก็รู้เลยว่ามีความดีใจอยู่เล็กๆ

...
..
..

ฤดูใบไม้ผลิผ่านเข้ามาถึงยังภูมิภาคโทโฮคุ
ฮิเดะเดินทางไปยังโคริยาม่าเพื่อมองหาอพาร์ตเม้นที่จะเป็นที่อยู่ใหม่

ถ้าจะไปโตเกียวง่ายๆ ก็หาที่อยู่ใกล้ๆสถานีรถไฟหน่อยละกัน
ในฤดูใบไม้ผลิปีนั้น  ฮิเดะก็เริ่มชีวิตใหม่ในอพาร์ตเม้นที่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟโคริยาม่า
แต่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากพอควรเลยทีเดียว

..
.