บทที่ 4.9 โซ.. ชายหนุ่มที่ไปเรียนเมืองนอกเพียงลำพัง

บทที่ 4.9

โซ.. ชายหนุ่มที่ไปเรียนเมืองนอกเพียงลำพัง

ทั้งๆที่สอบเข้าคณะทันตแพทย์ได้ตามที่พ่อแม่หวังไว้แล้ว  แทนที่จะดีใจ  โซอิจิกลับมีแต่ความรู้สึกกังวลในใจว่า จะสามารถทนเรียนทันตแพทย์ไปจนจบได้ไหมนะ

จะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้จริงๆเหรอ

สองความรู้สึกตีกันอยู่ในหัวทุกวัน

ในช่วงที่กำลังสับสนนั้น  โซก็ได้พบกับ มากิโมโตะ ซึ่งเป็นเพื่อนที่เรียนกวดวิชาห้องเดียวกัน  มากิโมโตะอายุมากกว่าโซหนึ่งปี เวลามีวันหยุดยาวๆทีไรก็ชอบเดินทางแบคแพคไปต่างประเทศเสมอๆ แล้วเขาก็เล่าให้โซฟังอย่างสนุกสนานว่า  วันหยุดฤดูร้อนนี้จะแบคแพคไปเที่ยวยุโรปถึง 2 เดือน 

มิกิโมโตะยื่นกล้องดิจิตอลให้โซอิจิดู  ในนั้นมีรูปถ่ายจากประเทศต่างๆที่เขาเคยไปมาเยอะแยะไปหมด แล้วเขาก็เล่าประสบการณ์ที่ผ่านมาอย่างสนุกสนาน   

"ในแต่ละประเทศ มีทิวทัศน์ อาหาร ภาษาและวัฒนธรรมที่แตกต่างกันไป ภาษาอังกฤษฉันก็ไม่ได้เก่งเท่าไหร่ บางทีก็ลำบางนิดหน่อย แต่มันสนุกดีนะ  เป็นสิ่งที่นายไม่สามารถหาเห็นได้ถ้ายังอยู่ในญี่ปุ่นจริงๆ"

ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่า มากิโมโตะที่ได้ไปต่างประเทศคนเดียว เผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆมากมายนั้นดูเป็นผู้ใหญ่กว่าตัวเองมากๆ  คำว่า "ต่างประเทศ" ได้จุดประกายขึ้นมาในใจทันที 

ไปต่างประเทศก็นน่าสนใจดีนะ

พอคิดได้อย่างนั้น โซอิจิก็เริ่มหาข้อมูลไปต่างประเทศตามเว็บไซด์ต่างๆ  ทั้งข้อมูลเกี่ยวกับการท่องเที่ยว การเรียนต่างประเทศ ทุกอย่างดูน่าสนใจไปหมด

แล้วโซก็ได้เจอกับโครงการของ working holiday เป็นการไปทำงานและท่องเที่ยวต่างประเทศ 1 ปี  มีให้เลือกไปหลายประเทศเลยทีเดียว

อืม...ไปออสเตรเลียก็ดีนะ

อยากจะไปอยู่ในประเทศที่มีฤดูกาลต่างจากญี่ปุ่นบ้าง.. พอหลับตาจินตาการถึงการใช้ชีวิตคนเดียวที่ต่างประเทศก็รู้สึกตื่นเต้นจนหยุดไม่อยู่  

นี่แหละๆๆ  สิ่งที่ฉันอยากจะทำ

โซอิจิสมัครเข้าโครงการ Working Holiday ทันที 

อีก 1 เดือนจะเริ่มออกเดินทาง

ตามแผนการนั้น  ในเดือนแรกที่ไปถึงสามารถไปท่องเที่ยวได้  ส่วนเดือนถัดไปจะเริ่มทำงานวันจันทร์ - ศุกร์ พร้อมทั้งเรียนภาษาอังกฤษไปด้วย   ส่วนวันเสาร์ อาทิตย์เป็นวันหยุด 

 โซอิจิบอกกับพ่อแม่ว่าอยากจะฝึกภาษาอังกฤษให้เก่งก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยก็เลยจะไปเรียนภาษาที่ออสเตรเลีย 1 ปี ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทางคุณพ่อคุณแม่ต่างก็เห็นด้วย  จึงได้รับอนุญาติให้พักการเรียนมหาวิทยาลัยไว้ก่อน 1 ปี ทำให้โซอิจิดีใจมาก

ในฤดูใบไม้ร่วง  โซอิจิได้เดินทางมาถึงเมืองซิดนี่ ประเทศออสเตรเลีย นั่งรถบัสทางไกลจากสนามบินมาถึง youth hostel เพื่อเช็คอินเข้าพัก  แล้วออกมาเดินเล่นไปเรื่อยๆ  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็นมันช่างแปลกใหม่ไปหมด  รู้สึกว่าตัวเรานั้นช่างเล็กน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับโลกใบนี้

ในเดือนแรกที่ออสเตรเลีย  โซอิจิใช้เงินไปกับการท่องเที่ยวเกือบหมด

พอเข้าเดือนที่ 2  ก็ต้องเริ่มทำงาน  โซอิจิเดินทางเข้าตัวเมืองซิดนี่เพื่อไปหาสตาฟของทาง Working Holiday   ... .

ชั้นน่ะ ภาษาอังกฤษก็ยังไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ จะทำงานอะไรได้บ้างน๊า

ทางสตาฟยื่นเอกสารแนะนำงานมาให้ปึกหนึ่ง ส่วนใหญ่เป็นงานที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งไม่จำเป็นต้องใช้ภาษาอังกฤษเท่าไหร่  สายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่งานบาร์เทนเดอร์และรู้สึกประหลาดใจ

มีงานแบบนี้ด้วย  น่าสนใจดีแฮะ

โซเข้าสัมภาษณ์กับทางสตาฟ โดยคิดในใจว่า อยากลองทำงานบาร์เทนเดอร์ดู  ภาษาเราจะพอไหวไหมนะ .. แต่ถ้าไม่ได้ก็เลือกงานที่ได้ค่าตอบแทนเยอะที่สุดละกัน

" ถึงจะเป็นร้านอาหารที่ซิดนี่ย์ แต่เจ้าของและพวกสตาฟก็มีคนญี่ปุ่นอยู่เยอะแยะ  ไม่ต้องห่วงเรื่องภาษานะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำงานได้เลย "

โอ้ .. ง่ายกว่าที่คิด

" ครับ  ขอบคุณมากครับ!!" โซตอบรับด้วยความดีใจ

หลังจากได้งานเป็นบาร์เทนเดอร์ที่บาร์ญี่่ปุ่นแห่งหนึ่ง  โซก็ย้ายที่อยู่จากเกสเฮาส์มาอยู่อพาร์ตเม้นใกล้ๆที่ทำงาน  ต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารเรื่องสัญญาเช่าต่างๆเยอะแยะมากมาย  ตอนแรกก็ลำบากใจ แต่พอบอกว่ามาจาก Working Holiday ทุกคนก็เข้าใจและให้การต้อนรับเป็นอย่างดี

เวลาผ่านไปครึ่งปี  โซเริ่มชินกับการทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ 

เงินที่ได้มาก็เอาไปเที่ยว ใช้จ่ายแบบเดือนชนเดือน

ในช่วงนั้นในใจเริ่มเกิดคำถามกับตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ..

นี่ชั้นมาทำอะไรที่นี่กันนะ

ไม่พอใจกับเส้นทางที่พ่อแม่ขีดไว้ให้ เลยหนีมาอยู่ออสเตรเลีย ใช้ชีวิตล่องลอยไปๆมาๆ สนุกไปวันๆ เหมือนกับว่าได้หลงลืมบางอย่างที่สำคัญไป

งานบาร์เทนเดอร์นั้นก็สนุกดี  ได้เจอกับผู้คนมากหน้าหลายตา 

แต่ยิ่งอยู่นานๆไป  ความคิดที่ว่านั้นก็ใหญ่ขึ้นๆ

วันหนึ่ง สตาฟของ working holiday มาเที่ยวที่ร้าน แล้วเดินตรงมาที่บาร์ที่โซอิจิทำงานอยู่

" โซ  นายนี่ตัวสูงดีนะ  ท่าทางมีกล้ามเนื้อแข็งแรงดีด้วย เล่นกีฬาอะไรหรือเปล่า"

" อ๋อ ก็เคยเล่นเบสบอลกับบาสเก็ตบอลครับ"

" โห ดีเลยๆๆ  ที่จริงคือทีมรักบี้ที่ฉันอยู่ตอนนี้เขาอยากได้นักกีฬาเพิ่ม  นายสนใจมั้ย"

รักบี้!? เป็นกีฬาที่แปลกใหม่สำหรับโซอิจิมาก  ถ้าอยู่ญี่ปุ่นคงไม่ได้เล่นแน่ๆ

น่าสนใจ

"ผมไม่เคยเล่นนะครับ .. ถ้าจะช่วยสอนผมก็ว่าน่าสนใจดี"

" ไม่มีปัญหาๆ  งั้นเดี๋ยววันเสาร์นี้มาหาชั้นที่บริษัทนะ จะพาไปแนะนำให้รู้จักสมาชิกทุกๆคน"

โซเริ่มเล่นรักบี้ให้กับทีมสโมสรแห่งหนึ่ง

เป็นกีฬาที่เสียเหงื่อและทำให้เจ็บตัวมาก แต่เวลาที่ได้ใช้พลังเยอะๆแบบสุดตัวในกีฬามันก็สนุกดี  ทำให้ลืมเรื่องทุกข์ใจทุกๆอย่างไปหมด   หลังซ้อมเสร็จก็มักจะมีปาร์ตี้บาร์บีคิวกันในทีม  บางครั้งก็ไปนอนค้างที่บ้านของเพื่อนร่วมทีมบ้าง  ในทีมมีตั้งแต่วัยรุ่นยันคุณปู  ทำให้ได้มีเพื่อนเป็นผู้สูงอายุหลายคนด้วย

ทั้ังงานบาร์เทนเดอร์ และนักกีฬารักบี้ เมื่อได้มองเห็นเส้นทางของเพื่อนๆรอบตัวแล้ว  ก็ทำให้รู้สึกได้ว่า  ทุกๆคน  ต่างคนต่างก็มีบทบาทหน้าที่ของตัวเองแตกต่างกันไป  ตัวฉันเองก็ควรจะหยุดหนีจากโชคชะตา แล้วเผชิญหน้ากับความจริงได้แล้ว... ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะทำมันได้ดีแค่ไหน  การเกิดมาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลทันตแพทย์ และต้องรับช่วงต่องานที่บ้าน  มันอาจจะเป็นโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้วก็ได้  

เอาละ ลองกลับญี่ปุ่นไปสู้กับมันซักตั้งดีกว่า

แล้วการใช้ชีวิตในต่างประเทศ 1 ปีของของโซอิจิก็จบลง

ตัวฉันเองก็โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมานิดหน่อยแล้วหรือเปล่าน๊า

...

..

.

หลังจาก working holiday จบลง โซอิจิก็ได้กลับมาเรียนทันตแพทย์ที่มหาวิทยาลัยโคริยาม่าตามหน้าที่  ถึงแม้ในใจยังคงไม่มีความอยากเป็นทันตแพทย์ซักเท่าไหร่  แต่เขาก็เข้าเรียนไม่เคยขาด บางครั้งก็ตามเพื่อนๆในคณะไปเที่ยวเล่นตามร้านอิซากายะบ้าง  ไปคาราโอเกะบ้าง การสอบเอาใบประกาศวิชาชีพนั้นยังเป็นเรื่องที่ไกลตัวอยู่พอสมควร

และการใช้ชีวิตในคณะทันตแพทย์ที่แสนธรรมดาเหล่านั้น  ทำให้ได้เจอกับคนที่เข้ามาเปลี่ยนโชคชะตาชีวิตของตัวเองอย่างสิ้นเชิง

เพื่อนร่วมชั้นผมสีทอง แต่งเนื้อแต่งตัวสุดแฟชั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า

หมอนั่นพูดจาขึ้นอย่างเป็นกันเองว่า  

" เสียงนายต่ำเป็นเอกลักษณ์ดีจัง "

" สนใจมาเป็นนักร้องในวงชั้นมั้ย"

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่า  เรื่องราวมหัศจรรย์ที่เหมือนกับในการ์ตูนมังงะแบบนั้ันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง