Sorette kiseki - บทที่ 1.7 การค้นพบดนตรีแนวใหม่

บทที่ 1.7

 การค้นพบดนตรีแนวใหม่

ดนตรีแนวใหม่ ??!! (รูปจากกูเกิ้ลค่ะ)

ผลของการติวเรียนหนังสือที่หอพักทำให้ฮิเดะสามารถรักษาผลการเรียนให้คงอยู่ในระดับกลางๆได้ตลอด แม้ว่าเขาจะไม่เคยเปิดหนังสือเรียนใดๆเลยในห้องของตัวเองก็ตาม 

แล้วเขาก็ได้ขึ้นชั้น ม. 2 

"ฮิเดะ ดีดกีตาร์ให้ฟังหน่อยสิ"

"ได้เลยย"

"ฮิเดะ คอร์ด F นี่จับยังไงนะ สอนหน่อยได้ป่าว"

"โอเค"

"ฮิเดะ วันนี้ขอเพลงของวง Ulfuls นะ"

" จัดไป"

ฮิเดะกลายเป็นคนดังในหอพัก  ในสายตาของพวกเด็กผู้ชาย การเล่นกีตาร์ได้แบบนั้นมันเป็นอะไรที่ดูเท่ห์มาก รอบๆตัวเขาจึงมักจะมีเพื่อนๆรายล้อมอยู่เสมอ  

แต่ในบรรดาเพื่อนๆนั้นไม่มีผู้หญิงเลยซักคนเดียว

..ทั้งที่เป็นโรงเรียนสหศึกษาที่มีจำนวนผู้หญิงกับผู้ชายพอๆกันแท้ๆ

Comment #เล่นกีตาร์ได้แต่หน้าตาไม่หล่อสาวๆก็เมินนะจ๊ะ ฮิเดะจัง

ในสายตาของผู้หญิงนั้น ฮิเดะเป็นเด็กผู้ชายที่บ้ากีตาร์ขนาดที่เหมือนมีกีตาร์เป็นแฟนเลยทีเดียว  สำหรับพวกเธอคงเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่

จริงๆแล้ว การที่ไม่มีผู้หญิงมาห้อมล้อมซะเลย มันก็เป็นอะไรที่เหงาๆอยู่บ้างเหมือนกัน ฮิเดะเลยต้องเล่นกีตาร์ให้มากขึ้น เพื่อเอาความสนุกในการเล่นกีตาร์มาลบเรื่องเหล่านั้น 

ในช่วงม. 2 และม.3  ฮิเดะล้วนหมดเวลาไปกับการเล่นกีตาร์ทั้งในห้องพัก ห้องชมรม และยังคงซ้อมกับวงเพื่อเล่นในงานโรงเรียนอยู่ทุกๆปี เขารู้สึกได้เลยว่าตัวเองเล่นเก่งขึ้นเรื่อยๆ 

ความคิดในตอนนั้นคือ แค่ได้ยืนบนเวที  ได้เล่นดนตรีสนุกๆแบบนี้ก็พอใจแล้วละ

สำหรับฮิเดะที่เป็นพวกบ้าดนตรีเข้าเส้นเลือด  การหาซื้อ CD เพลงใหม่ๆมาฟัง นับเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี

แต่ในโคจิตอนนั้น ไม่มีร้านดนตรีใหญ่ๆอย่าง Tower Record หรือ Vergin Record อยู่เลย เขาต้องอาศัยช่วงวันหยุดยาวในตอนขึ้นปีใหม่ หรือตอนปิดเทอมหน้าร้อน กลับบ้านที่เกียวโตไปเพื่อซื้อ CD ที่อยากได้ที่ร้าน Tower Record ในเมือง

ฮิเดะตอนม.3 ในวัย 15 ปี ชื่นชอบดนตรีแนวพังค์มากๆ  ถ้าเป็นแนวนี้ละก็  ไม่ว่าจะเป็นวงโนเนมแค่ไหน เขาก็จะซื้อ CD เก็บไว้ตลอด

"ชั้นชอบเพลงแนวนี้แหละ อยากได้ CD เพลงแนวมากเลย แต่ที่โคจินี่หายากจริงๆ"

ฮิเดะได้พูดคุยเรื่องเพลงกับเพื่อนร่วมหอพักในเช้าวันหนึ่ง

" อ๋อ.. เพลงแนวนี้นะ ถ้าไปตามร้าน CD ทั่วๆไปละก็คงหายากหน่อยแหละ จะบอกให้นะ มีอยู่ร้านนึงที่พี่ชายชั้นไปประจำ  มีเพลงแนวๆนี้เพียบเลย"

"เอ๋ จริงอะ ร้านชื่ออะไร อยู่แถวไหนเนี่ย บอกหน่อยสิ!"

ฮิเดะตาเป็นประกาย แต่เมื่อได้รู้ที่อยู่แล้วก็ถึงกับร้องอ๋อ...

ร้านที่ว่านั้นตั้งอยู่ชั้น 1 ในตึกที่ห่างมาจากย่านการค้าเล็กน้อย ที่จริงฮิเดะก็เคยเห็นร้านนั้นมาแล้วเหมือนกัน แต่เพราะบรรยากาศร้านที่น่ากลัวพิลึก ข้างในร้านมืดๆ ทึมๆ มีเจ้าของร้านไว้ผมโมฮีแกนสีแดงหน้าตาเหมือนนักเลงคอยคุมอยู่ ทำให้ไม่คิดจะเคยเข้าไปเหยียบที่ร้านนั้นเลย

เขายังจำได้ดี ร้านน่ากลัวที่มีป้ายชื่อแขวนอยู่ตรงทางเข้า และมีตัวหนังสือเขียนชัดเจนว่า

"ไอ้พวกที่บังอาจเคี้ยวหมากฝรั่งเดินเข้ามาในนี้จะฆ่าแม่งให้หมด "

เผื่อใครนึกไม่ออก ทรงผมโมฮีแกนสีแดง ประมาณนี้จ้ะ แต่คุณเจ้าของร้านคงไม่หล่อแบบนี้ละนะ อิอิ

ฮิเดะใช้เวลาทำใจอยู่พักนึงก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาด

"เอาก็เอาวะ"

วันอาทิตย์ต่อมา ฮิเดะมาถึงหน้าร้าน 

เขาปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกมากกว่าเดิมสองเม็ดแล้วถอดเนคไทออก

ทำผมยุ่งๆ เหมือนพวกเด็กแบดบอย 

"ต่อไปนี้ชั้นคือเด็กเก..ลุย!"

ฮิเดะสูดลมหายใจเข้าหนึ่งครั้ง ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าร้านไป

"มีอะไรดีๆแนะนำบ้างมั้ยพี่"

ฮิเดะทำใจกล้าทักทายก่อนอย่างเป็นกันเอง

เจ้าของร้านผู้มีผมทรงโมฮีแกนสีแดง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยสักตั้งแต่คอลงไปจนถึงปลายนิ้ว ไม่ตอบอะไรซักคำ แต่ก้มลงหยิบซีดีมาวางตรงหน้า 1แผ่น  ที่นิ้วมือทั้งสิบนิ้วเต็มไปด้วยแหวนทรงประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

" Growing Up - Hi Standard" 

"ไฮแสตนดาร์ด .. "  เป็นชื่อวงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยแฮะ  ฮิเดะคิดในใจ

"ขอฟังที่นี่เลยได้ป่าวพี่"

เจ้าของร้านยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิม แต่เดินไปกดหยุดแผ่นซีดีที่กำลังเล่นอยู่ที่ร้าน แล้วเปลี่ยนเป็น CD ของ Hi Standard ตามคำขอ

พอดนตรีเริ่มขึ้น ฮิเดะก็ถึงกับยืนนิ่งไปกับดนตรีที่หนักแน่นแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

มันเป็นการผสมผสานของดนตรีแนวร็อคและป๊อบ แบบที่เขาชื่นชอบ

ทำนองเพลงที่ติดหู เมโลดี้แบบนี้มันสุดยอดไปเลย

"แม่ง โคตรเจ๋งอะ"  ฮิเดะเผลอพูดออกมาตามที่คิด

"ใช่มะ" 

เจ้าของร้านผู้มีหน้าตาตาน่ากลัวพูดออกมาเป็นคำแรก พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

เพลง Growing up ของวง Hi-Standard เพลงนี้เลยจ้ะ ... 

เชดด ฟังไปเรื่อยๆเริ่มรู้สึกว่ามันเพราะ

ไม่รอช้า ฮิเดะจัดการซื้อซีดีแผ่นนั้น แล้วเอากลับฟังที่หอพักกับเพื่อนๆทันที 

"สุดยอดอะ"

เพื่อนๆต่างชื่นชมเป็นเสียงเดียวกัน

จากนั้นมา ฮิเดะก็ไปที่ร้านนั้นทุกสุดสัปดาห์ กลายเป็นลูกค้าประจำไปเลย

"วันนี้มีอะไรแนะนำบ้างฮะ"

"ไม่มีใหม่ๆเลยเหรอ"

"อยากฟังแนวๆนี้อีก  มีมั้ยฮะ"

"คราวนี้เอาของต่างประเทศไปฟังละกัน"  เจ้าของร้านผู้มีผมโมฮีแกนสีแดงไม่เคยทำให้ผิดหวังแนะนำวงร็อคระดับโลกให้ฮิเดะอย่างต่อเนื่อง

ไม่ว่าจะเป็นวง  Lagwagon  หรือ STRUNG OUT  ล้วนแต่มีดนตรีที่หนักแน่นอละน่าสนใจ ฮิเดะเพิ่งรู้ว่า STRUNG OUT เป็นวงที่ได้ชื่อว่าอันดับหนึ่งของโลกในตอนนั้น

วง STRUNG OUT ค่ะ เพิ่งเคยได้ยินชื่อเหมือนกัน =_=

เพื่อนๆมักจะมารวมตัวกันที่ห้องของฮิเดะในหอพัก แล้วฟังเพลงนั้นเพลงนี้อย่างตั้งใจ

"โหวว"

"เพลงนี้สุดยอดอะ"

"ทำนองดนตรีตอนขึ้น แช้งๆๆๆๆ นี่แม่งเท่ห์สุดๆเนอะ"

หลายๆเพลงทำออกมาได้น่าประทับใจซะจนน้ำตาจะไหล

แม้พี่ชายผมทรงโมฮีแกนสีแดงจะไม่ค่อยพูดค่อยจา และทำตัวไม่ค่อยน่าดเข้าใกล้ ท่าทางไม่ค่อยน่าคบหาเท่าไหร่ แต่เพลงแต่ละเพลงที่เขาแนะนำมามันก็สุดยอดทั้งนั้น  จนฮิเดะอดที่จะคุยบอกเพื่อนๆไม่ได้

"อยากลองไปที่ร้านนั้นดูปะล่ะ"

"เอาสิ!!"

ฮิเดะและแก๊งเพื่อนๆอีก 5-6 คนมาถึงหน้าร้าน 

มันยังคงเป็นร้านที่ดูน่ากลัวเหมือนเคย

ฮิเดะส่งเสียงกระแอมทีนึงก่อนจะพูดว่า

"พวกนาย..ไม่มีใครเคี้ยวหมากฝรั่งมาใช่มั้ย  

ถ้าโดนเจ้าของร้านฆ่าละก็ ไม่รู้ด้วยนะเว้ยย"

เพื่อนๆส่งสายตาเตรียมพร้อม 

ฮิเดะเปิดประตูนำเพื่อนๆเข้าไปในร้าน แล้วทักทายเจ้าของร้านอย่างสนิทสนมราวกับเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมา

"หวัดดีฮะ   เพลงที่แนะนำไปครั้งที่แล้วสุดยอดมากอะพี่  มีใหม่ๆอีกมั้ยฮะ"

เจ้าของร้านยังคงไม่พูดอะไรมากเหมือนเดิม แต่ก็เอาCD เพลงใหม่ๆมาให้ดูตลอด 

พังค์  

เมทัลร็อค 

ฮาร์ดคอร์  

ฮิเดะเริ่มฟังเพลงแนวๆนี้มากขึ้น โดยเฉพาะพวกวงต่างประเทศ 

และเริ่มสนใจพวกแฟชั่นการแต่งตัวมากขึ้น

มันทำให้เขาเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวไปอย่างสิ้นเชิง 

Comment #จากกรีนเรดิโอที่แปลไปคราวที่แล้ว ที่บอกว่าฮิเดะเคยย้อมหัวทอง หัวแดง แต่งตัวสุดยอดมีเอกลักษณ์.. ทั้งหมดมันเริ่มจากจุดนี้สินะ... 555

Comment # ฟังแต่ละเพลงที่ฮิเดะชอบๆแล้ว... มั่นใจว่าถ้าฮิเดะมาเกิดในยุคนี้ต้องปลื้ม one OK rock แน่ๆ (แอดมินยังชอบเลยอะ ดนตรีแน่น เสียงร้องดีมาก  ที่สำคัญเท่ห์ด้วยอะ >< )