Sorette kiseki - บทที่ 1.9 ไปไลฟ์เฮาส์กันเลย!

บทที่ 1.9

ไปไลฟ์เฮาส์กันเลย!

วงฮิเดะแบนด์ที่ฮิเดะเป็นคนก่อตั้งขึ้นมา ส่วนใหญ่จะเล่นเพลงฮาร์ดคอร์โดยก๊อปปี้วงที่ดังๆในสมัยนั้น อย่างเช่น All Living Things, Minor League และอื่นๆอีกมากมาย .. 

พอเวลาผ่านไป  สมาชิกในวงก็เริ่มหมุนเวียนออกไป  และก็มีคนใหม่ๆเข้ามาแทนเช่นกัน

สุดท้ายแล้วก็เหลือแค่ 5 คน เป็นพวกที่บ้าดนตรีเข้าเส้นเลือด ชื่อวงถูกเปลี่ยนใหม่เป็น two platoons*

#comment* หนังสือเขียนว่า ツープラトン ..แปลภาษาอังกฤษใกล้เคียงที่สุดได้คำนี้อ่า ไม่รู้ว่ามันอ่านแบบนี้จริงๆรึเปล่านะคะ*

นักร้องนำ : ฮิโรตะกับโอกาว่า

เบส : คาวามุระ

มือกลอง : คุโบสึกะ

และกีตาร์ : ฮิเดะ

two platoons  เล่นไลฟ์ที่ไลฟ์เฮาส์ B-B cafe เดือนละหนึ่งครั้ง 

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยเล่นในเวทีงานโรงเรียนมาหลายต่อหลายครั้งก็ตาม.. แต่ก็ยังไง ความร้อนแรงของผู้ชมที่มองดูจากเวทีงานโรงเรียนกับเวทีในไลฟ์เฮาส์ นั้นมันเป็นเรื่องที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง 

ยอดขายบัตรของวงนั้น เมื่อเทียบกับวงอื่นๆแล้วก็นับได้ว่าอยู่ในขั้นดีทีเดียว ที่นั่งเต็มตลอดทุกครั้ง และเริ่มมีแฟนๆขาประจำมามากขึ้น(ถ้าจำได้จากตอนที่แล้ว ไลฟ์เฮ้านี้จุคนได้ประมาณ 50-100 คนนะคะ) 

วันหนึ่ง เด็กผู้หญิงม.ปลายคนหนึ่งเดินมาหาฮิเดะ จากที่นั่งของผู้ชมในไฟล์เฮาส์

ชื่อของเธอคือ นัตสึโกะ

"คือว่า..ชั้นอยากจะทำใบปลิวของวง two platoons ให้น่ะ่ค่ะ  จะขอทำแล้วเอาไปแจกตามถนนได้มั้ยคะ"

..

"เอ๋!? เอาจริงเหรอ!?" 

"ถ้าทำทางนี้ก็ขอขอบคุณมากเลย แต่ว่าจะดีเหรอ"

ฮิเดะถามด้วยความตื่นเต้น รู้สึกได้เลยว่าแก้มตัวเองเริ่มจะแดงด้วยความเขินอาย 

แบบนี้มันเหมือนที่วงดนตรีอินดี้อื่นๆเค้าทำกันก่อนที่จะได้เดบิวส์เลยนี่นา

"แน่นอนค่ะ! ก็ชั้นเป็นแฟนเพลงนี่นา"

นัตสึโกะตอบด้วยความยินดี แต่ฮิเดะรู้สึกยินดียิ่งกว่าที่มีเริ่มมีแฟนเพลงเป็นตัวเป็นตน

..

.

ในตอนนั้น ถ้าพูดถึงวงนักร้องม.ปลายละก็  ฮิเดะมีคู่แข่งอีกวงหนึ่งจากโรงเรียนศิลปะไคชู

 (หนังสือเขียนว่า "海舟" อ่านว่าไคชูรึเปล่าก็ไม่รู้ มั่วอะ)

เนื่องจากอายุสมาชิกในวงนั้นก็เท่าๆกัน ฮิเดะและเพื่อนๆเลยเริ่มเปรียบเทียบกับตัวเองในเรื่องของฝีมือดนตรีและในด้านธุรกิจ

แม้จะเรียกว่าเป็นวงคู่แข่ง แต่มือเบสของวงจากโรงเรียนศิลปะไคชู "โอคากิ" ก็ดูน่าสนใจดี

"เสียงเบสของหมอนั่นมันสุดยอดเลยว่ะ"

"เสียงร้องประสานของวงนั้นแจ๋วดีแฮะ"

ในวันหนึ่ง หลังจากที่วงคู่แข่งนี้แสดงที่ไลฟ์เฮาส์จบ ฮิเดะก็เดินเข้าไปคุยด้วย

"ร้องเพลงประสานเสียงสูงต่ำแบบนั้น ไปได้เทคนิคมาจากไหนเนี่ย"

"อ๋อ นั่นมันไม่ยากหรอก ว่าแต่นายคิดว่าไง ฟังแล้วรู้สึกมีอิมแพคดีปะ"

"รู้สึกโคตรเท่ห์เลยแหละ"

ทั้งสองคนนั่งบนพื้นของไลฟ์เฮาส์และคุยกันอย่างสนุกสนาน จากวงคู่แข่งก็กลายเป็นวงที่คอยสนับสนุนซึ่งกันและกัน   เป็นมิตรภาพที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

วง two platoons  ของฮิเดะนับว่าไปได้ด้วยดี และเริ่มมีชื่อเสียงมากขึ้น จนได้เป็นวงแสดงหลักในงานแสดงเพลง super song ซึ่งเป็นงานเพลงที่มี karawansala *(แปลไม่ออก ชื่อบริษัทเหรอ?) เป็นสปอนเซอร์ 

เป็นงานเพลงที่จัดขึ้นทั่วประเทศ มีศิลปินอินดี้เข้าร่วมมากมาย

"อยากเล่นดนตรีชนิดที่ว่าไม่มีใครเลียนแบบได้"

คือจุดมุ่งหมายของ  two platoons ในตอนนั้น

หลังจากที่ออกจากหอพักมาอยู่อพาตเม้นกับเพื่อนๆ ในหัวของฮิเดะก็เต็มไปด้วยเรื่องดนตรีและดนตรี  แทบจะไม่ได้สนใจเรื่องเรียนเลยซักนิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นสอบกลางภาคหรือปลายภาค ก็ดูหนังสือก่อนสอบแค่ไม่กี่วันแค่นั้น  ตอนทำข้อสอบก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น วิชาที่ฮิเดะทำได้ 100 คะแนนเต็มเป็นประจำก็คือ วิชาภาษาญี่ปุ่น

เรียกได้ว่า ถ้าเป็นการสอบทั่วประเทศละก็ สามารถติด top 10 ได้สบายๆ

"ระดับเธอนี่ ถ้าจะเลือกเข้าคณะสังคมศาสตร์หรือภาษาศาสตร์ละก็ ไปเข้าโทไดได้เลยนะ" 

อาจารย์ที่ปรึกษาที่สอนวิชาภาษาญี่ปุ่นพูดแนะนำเมื่อเห็นผลการเรียนของฮิเดะ

"โอ้ย ไม่เอาหรอกฮะ  ให้เอาดีด้านงานเขียน สำหรับผมนี่ไม่มีทางแน่ๆ"

ฮิเดะอย่างรวดเร็ว  วิชาน่าเบื่อๆแบบนั้นเป็นอะไรที่ไม่ชอบซะเลย

ส่วนวิชาคำนวนอย่างเช่นคณิตศาสตรและวิทยาศาสตร์นั้นเลวร้ายมาก

ยิ่งการแสดงที่ไลฟ์เฮาส์เป็นไปด้วยดีมากเท่าไหร่ คะแนนก็ยิ่งห่วยลงมากเท่านั้น

ไม่ใช่แค่คะแนนต่ำธรรมดา  แต่เรียกได้ว่าต่ำเตี้ยเรี่ยดินเลยทีเดียว

จากนักเรียนทั้งหมด 220 คน ฮิเดะอยู่ที่ประมาณ 200 ณ ตอนนั้น

ตอนที่ปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ ก่อนที่จะขึ้นม. 6 ฮิเดะกลับมาบ้านที่เกียวโต

พอคุณพ่อได้เห็นผลการเรียนของลูกชายในเทอมที่ผ่านมาก็โมโหใหญ่โต

"นี่แก ไปทำอะไรมา!! คะแนนนี่มันอะไรกัน!!"

คุณพ่อตะคอกเสียงดัง

"แฮะๆ ก็ว่าเต็มที่แล้วนะฮะ  แปลกจังเลย" 

ฮิเดะหัวเราะแหยๆแล้วพูดแก้ตัวหน้าเจื่อนๆ 

คุณแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆอมยิ้มไปกับท่าทีของลูกชายที่แม้จะโตจนป่านนี้แล้วก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยจากตอนเด็กๆ

"ฮิเดะจังน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ทั้งคุณพ่อและคุณแม่เข้าใจดีนะ  เดี๋ยวก็ผ่านไปได้เองแหละเนอะ"

"คุณก็อย่าทำหน้าตาน่ากลัวนักเลย 

"เอ้าๆ จะมีเรื่องแย่ๆแค่ไหนถ้าปล่อยให้ท้องหิวก็ไม่ดีนะ มากินอาหารเย็นกันดีกว่า  " 

คุณแม่ที่ใจดีเสมอช่วยพูดเปลี่ยนเรื่องไม่ให้บานปลาย 

อาหารเย็นวันนั้นคือสุกี้เนื้อ

คุณแม่ยิ้มมองดูฮิเดะที่หยิบชิ้นเนื้อกินราวกับกระเพาะมีที่ว่างไม่จำกัด  ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มตัวใหญ่ที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ตรงหน้า คือคนเดียวกับเด็กน้อยที่เคยตัวอ้วนจ้ำม่ำ แก้มพองเหมือนมาชเมโลว์เป็นเมื่อหลายปีก่อน