Sorette kiseki -1.10 สมัครเข้ามหาวิทยาลัย !!??

บทที่ 1.10

สมัครเข้ามหาวิทยาลัย !!??

ทุกครั้งที่ฮิเดะกลับบ้านในวันหยุดยาวอย่างช่วงปีใหม่หรือปิดเทอม  สิ่งที่รื่นเริงบันเทิงใจอย่างนึงก็คือ การไล่ซื้อของมากมายที่หาซื้อไม่ได้ที่จ.โคจิ อย่างเช่นพวกซีดีของวงที่อยากได้มากๆ  หรือซื้อพวกเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวแบบแฟชั่นอเมริกัน  ย่านอเมริกามุระในโอซาก้า คือที่ที่เขาไปทุกครั้งที่กลับมาบ้านเลยทีเดียว

ในขณะที่ฮิเดะที่กำลังสนุกสนานกับชีวิตของตัวเองนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกตัวถึงเรื่องซีเรียสของพี่ชายเลยซักนิดเดียว

"พ่อ ผมจะไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัยนะ"
จินพูดกับพ่อในเช้าวันหนึ่ง

" ถ้าจะทำอย่างนั้นก็ไสหัวไปจากบ้านนี้ซะ"
คุณพ่อตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

ตอนนั้นจินเรียนอยู่ชั้น ม. 5 

จินไม่ตอบอะไร แล้วก็เก็บข้าวของออกจากบ้านไปทันที

จากนั้นก็ไปเช่าอพาร์ทเม้นเก่าๆอยู่ไม่ห่างไปจากบ้านมากนัก

ในตอนนั้นจินที่มีภาพลักษณ์เป็นแยงกี้ที่ดังพอสมควร  เขารวมกลุ่มกับเพื่อนแถวๆนั้นตั้งวงของตัวเอง และมีเป้าหมายที่จะเป็นนักดนตรีมืออาชีพ ซึ่งขัดกับอุดมการณ์ของพ่อ ที่ส่งเสียเรียนพิเศษมากมาย หวังให้ลูกชายคนโตอย่างเขาเป็นแพทย์ในอนาคต

..
.

ในวันที่มั่นใจว่าพ่อไม่อยู่บ้าน บางครั้งจินก็จะกลับมาที่บ้าน

"พี่จิน วงดนตรีเป็นไงบ้าง"

ฮิเดะเอ่ยถามจินในวันหนึ่งที่เห็นจินกลับบ้าน  

"วงผมนะกำลังไปได้สวยเลยละ"

ฮิเดะเล่าเรื่องวงของตัวเองอย่างตื่นเต้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไลฟ์เฮาส์เอย  งานโรงเรียนเอย 

พี่ชายหัวเราะ เบาๆในลำคอ กับเรื่องเล่าไม่ประสีประสาแบบเด็กๆของน้องชาย

"พี่ๆ จะเป็นมืออาชีพเลยใช่เปล่า"

 "อืม.."

จินตอบเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากบ้านไป

ฮิเดะมองดูแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยยากของจินแล้วก็รู้สึกว่า 

เป็นมืออาชีพมันท่าทางเหนื่อยยากขนาดนั้นเลยเหรอ
เริ่มนึกไม่อยากเป็นนักดนตรีมืออาชีพขึ้นมาซะแล้ว  ..

ถ้าเล่นดนตรีเป็นอาชีพแล้วมันจะทำให้ความสนุกในการเล่นดนตรีน้อยลงแบบนี้  ไม่เอาดีกว่า

ในตอนนั้น สิ่งที่ทำให้ฮิเดะรู้สึกสนุกสุดๆมีอยู่แค่สองอย่าง ก็คือเรื่องดนตรี และแฟชั่นการแต่งตัว


ฮิเดะในตอนนั้นเรียกได้ว่า การแต่งตัวเท่ห์ๆคือจิตวิญญาณในการดำเนินชีวิตเลยทีเดียว
ทุกๆวัน จะต้องเลือกเครื่องแต่งตัวอย่างมีสไตล์ แต่ว่า สไตล์เท่ๆของฮิเดะนั้น ในสายตาคนทั่วไปอาจจะเข้าถึงได้ยากซักหน่อย

ถ้าหากไปถามว่า "แต่งตัวแบบนี้เป็นไงบ้าง"  ละก็  ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมวง หรือเพื่อนร่วมห้อง ต่างก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า " มันแย่มาก"

"โกะได ฮิเดอัตสึ" มือกีตาร์และหัวหน้าวง  two platoons ที่ชอบแต่งตัวแบบอเมริกันฮิปฮอปสไตล์นั้น  สำหรับคนที่อยู่ในวงการเพลงในเมืองโคจินี้ พูดได้เลยว่า ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก!

เดือนธันวาคม ตอนที่อยู่ม.6  เป็นช่วงเวลาที่ความสนุกสนานในวัยม.ปลายกำลังจะจบลง พอจบการสอบปิดเทอมฤดุหนาวแล้ว  การสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยก็รออยู่

ฮิเดะกับเพื่อนๆในวง two platoons ทั้ง 5 คนก็รุ้ตัวดีว่าใกล้จะถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันไปตามเส้นทางเดินของตัวเอง  จึงได้วางแผนจัดไลฟ์ครั้งสุดท้ายที่ B-B CAFE ที่เคยแสดงเป็นประจำ  มีนัตสึโกะจังเป็นคนทำใบปลิวแจก  ตั๋วเข้างานก็ทำด้วยมือเอง และขายหมดอย่างรวดเร็ว  จากที่นั่ง 100 ที่ กลายเป็นอัดแน่นไปด้วยคน 350 คน

"ไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาที่ไลฟ์เฮาส์เล็กๆนี้เยอะขนาดนี้"  
เจ้าของไลฟ์เฮาส์พูดราวกับจะร้องไห้ด้วยความยินดี

เป็นไลฟ์ฉลองการจบการศึกษาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ฮิเดะและเพื่อนๆในวงทุกคนร้องเพลงและเล่นดนตรีกันอย่างเต็มที่ เหงื่อโทรมไปทั้งตัวแต่ก็สนุกสุดๆ  

ไลฟ์นี้คงจะเป็นการเล่นดนตรีครั้งสุดท้ายแล้วละนะ..ต้องเต็มที่สุดๆไปเลย
ฮิเดะดีดกีตาร์แล้วกระโดดตัวลอยโดยมีความคิดนี้ฝังอยู่ในใจ

พอเข้าเทอมที่ 3 ของชั้น ม. 6 ได้เวลาที่ต้องเลือกมหาวิทยาลัยเรียนต่ออย่างจริงจัง 
ฮิเดะซื้อหนังสือแนะนำคณะต่างๆในมหาวิทยาลัยมาอ่านๆดู  โดยที่ยังไม่มีทางเลือกในใจว่าจะไปเรียนอะไรดี

ด้วยความที่คุณพ่อเองก็เป็นหมอ .. แล้วท่านยังอุตส่าห์ยอมตามใจให้อิสระในการเล่นดนตรีมาจนป่านนี้ 
อืม...ไปเรียนพวกคณะแพทย์บ้างน่าจะดีนะ

"เป็นหมอ? ไม่มีทางหรอก อย่าเลย"  
"ห๊ะ!??"
ฮิเดะตกใจเล็กน้อย เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาพูดมาอย่างตรงไปตรงมา
จริงๆแล้ว ด้วยผลการเรียนที่ย่ำแย่ ก็ไม่แปลกที่อาจารย์จะพูดแบบนั้น

แม้จะโดนอาจารย์บอกว่า"ไม่มีทาง" ก็ตาม ก็ไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของฮิเดะเปลี่ยนไปแต่อย่างใด

ไปเรียนที่ไหนดีนะ...  
ถ้าจะซื้อพวกเสื้อผ้าแฟชั่นแบบอเมริกัน .. ก็ต้องไปโตเกียวละน๊า 
#comment // สรุปเอ็งจะไปเรียนหรือหาที่ชอปปิ้งฟระ!

ไปเรียนเรียนคณะแพทย์ซักที่นึงแถวๆโตเกียว .. เอ มันต้องเรียนกี่ปีกันนะ ..
เออ ช่างเถอะ  ก็เรียนๆไป เดี๋ยวซักวันนึงก็จบมาเป็นหมอได้แหละมั้ง
พี่ชายก็ไม่ได้เรียนมหาลัย  งั้นเราน่าจะเรียนจบเป็นหมอมาให้ได้ พ่อจะได้ดีใจด้วยละนะ

อืม...ถ้าเรียนในโตเกียวก็ไม่น่าเบื่อเท่าไหร่ ...มีร้านเสื้อผ้าเยอะแยะเลย

เอาละ!  ไปโตเกียวดีกว่า!

ก่อนหน้านั้นนิดหน่อย จิน พี่ชายของฮิเดะก็ย้ายจากเกียวโตไปอยู่โตเกียวเพื่อเป็นนักดนตรีมืออาชีพเช่นกัน
ในช่วงที่รอสอบเข้ามหาวิทยาลัยในโตเกียว ฮิเดะก็ไปอยู่ที่อพาร์ตเม้นกับพี่ชาย

เป็นอพาตเม้นที่ออกแบบได้ดูดีมีสไตล์  ห้องทุกห้องกั้นด้วยกระจกใสดูหรูหราราคาแพง  
ฮิเดะที่ได้เห็นห้องในอพาตเม้นต์ของพี่ก็คิดว่า 
โห มีตังค์เช่าห้องดีๆแบบนี้ รายได้นักดนตรีมืออาชีพน่าจะแจ๋วน่าดูเลยนะ

แต่ฮิเดะก็เปลี่ยนความคิดเมื่อเห็นพี่ชายต้องตื่นแต่เช้าทุกๆวัน เพื่อไปทำงานพิเศษที่ร้านสะดวกซื้อ ไม่มีแววของคนที่จะเป็นนักดนตรีมืออาชีพที่จะมีเงินจ่ายค่าห้องแพงๆเลยซักนิดเดียว

ก่อนที่จะถึงวันสอบเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในโตเกียว ฮิเดะโทรถามอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดิม

"อาจารย์ พรุ่งนี้ตอนเช้าผมจะสอบละ  แล้วตอนบ่ายก็มีสอบสัมภาษณ์ต่อด้วย แต่งตัวแบบไหนดีฮะ"
"มันก็แน่นอนอยู่แล้ว แต่งตัวให้มันดูดีหน่อยสิ เป็นปกตินั่นแหละ"
"อ้อ เข้าใจละ ขอบคุณครับ"

คำว่าแต่งตัวให้ดูดีแบบปกติของฮิเดะ นั่นก็หมายถึง ยีนสีเก่าๆ　เสื้อคลุม Moutain Parka และกระเป๋าสะพายของ Porter นี่แหละดุดีที่สุดแล้ว

ปรากฏว่าพอไปถึงสนามสอบ  ทุกคนต่างก็ใส่สูทกันมันทั้งนั้น
อะไรกัน!! ทุกคนจะไปทำงานกันรึไง! ?
แต่งตัวดูดีตามปกติ ..มันคือแบบนี้ต่างหากล่ะเว้ยยย

ฮิเดะตะโกนก้องในใจ

// ใครที่นึกไม่ออกว่าการแต่งตัวเป็นแบบไหน ..นี่เลยค่า มันแต่งตัวแบบนี้ไปสอบแพทย์ค่ะ!!

สอบข้อเขียนตอนเช้าผ่านไปแบบได้บ้างไม่ได้บ้าง
พอถึงตอนบ่าย ก็ได้เวลาเผชิญหน้ากับการสอบสัมภาษณ์ด้วยกางเกงยีนซีดๆ กับเสื้อคลุม Moutain Parka

นับเป็นผู้เข้าสมัครสอบที่นับได้ว่าเป็นจุดเด่นที่สุดคนนึงเลยทีเดียว

"ทำไมถึงอยากมาเรียนแพทย์ล่ะ่"
"ก็..คุณพ่อผมก็เป็นแพทย์ ผมก็เลยอยากจะเป็นแพทย์เหมือนกันครับ"

การสอบทั้งหมดผ่านไปรวดเร็วเหลือเชื่อ จนฮิเดะก็ประหลาดใจ ว่ามันมีแค่เนี๊ยะ?

พอสอบเสร็จ ฮิเดะก็ไปเริงร่าเดินเล่นที่ชินจูกุ  ฮิเดะเคยได้ยินมาว่าถนนด้านหลังของชินจูกุมีร้านเสื้อผ้าสไตล์อเมริกันอยู่เยอะ พอไปถึงจริงๆแล้วมันกลับยิ่งกว่าที่คิดไว้  ร้านเสื้อผ้าเล็กใหญ่ที่ตั้งเรียงรายมากมายราวกับความฝัน  ให้เดินทั้งวันก็เดินไม่หมด


ครั้งแรกที่ได้ไปร้าน A BATHING APE
เพียงแค่เห็นดิสเพลย์ที่อยู่หน้าร้านก็ถึงกับอุทานร้องมาอยากตื่นเต้นเสียงดัง

"อุหวาาาา ชินจูกุแม่งสุดยอดเลย"
#comment //อารมณ์แบบบ้านนอกเข้ากรุงมากเลยตอนนี้

ฮิเดะค้างอยู่ที่อพาตเม้นต์ของจินอยู่ 1สัปดาห์
ทุกๆวัน ..ฮิเดะจะไปเดินเล่นที่ชินจูกุ สนุกสนานกับการเดินเข้าๆออกๆร้านนั้นร้านนี้ มีความสุขกับการเดินดูสินค้าแฟชั่นต่างๆ  แม้จะไม่ได้ซื้ออะไรเลยก็ตาม

พอถึงตอนเย็น ก็เดินไปหาจินที่ร้านสะดวกซื้อที่จินทำงานพิเศษอยู่  รอเอาข้าวกล่องกลับบ้านไปกิน
แล้วพอตอนเช้าก็ไปชินจูกุใหม่ วนเวียนแบบนี้อยู่ทุกวัน

วันหนึ่ง ระหว่างที่เดินเล่นอยู่ที่ชินจูกุ ฮิเดะก็เหลือบไปเห็น ใบปลิวที่แจกอยู่หน้าป้ายโฆษณาโรงเรียนกวดวิชา Yoyogi Seminal

หืม.. โรงเรียนกวดวิชาเหรอ...

ฮิเดะหยิบใบปลิวมาพิจารณาดู
มีคอร์สเฉพาะสำหรับเตรียมสอบ แพทย์, ทันตแพทย์, เภสัชกร ด้วย
ในหัวก็เกิดปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้นมาทันที

หลายวันต่อมา ฮิเดะกลับไปบ้านที่เกียวโต แล้วก็พบว่าผลสอบเข้าคณะแพทย์ที่มหาวิทยาลัยเอกชนที่แรก..ได้ส่งไปถึงที่บ้านแล้ว

แน่นอนว่า "ไม่ผ่าน"

ในระหว่างที่เพื่อนๆหลายคนมีจุดมุ่งหมายที่แน่นอน และเลือกเส้นทางเดินของตัวเองตามที่อยากจะเป็น
ฮิเดะกลับไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะเป็นอะไรกันแน่

ถ้าถามว่าชอบทำอะไร  แน่นอน..ดนตรีและแฟชั่น คือสิ่งที่ชอบที่สุด
แต่เขาก็รู้ตัวดีว่า ทั้งสองอย่างนั้น ถ้าจะทำเป็นอาชีพเลยมันคงเป็นไปได้ยากมาก

ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องเรียนแพทย์นั่นแหละ
ฮิเดะเดินเข้าไปหาคุณพ่อทั้งความรู้สึกครึ่งๆกลางๆแบบนั้นพร้อมแผ่นพับของโรงเรียนกวดวิชาที่ได้มา

"พ่อฮะ"
"จากนี้ผมอยากจะทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างจริงจัง เพื่อเป็นแพทย์  ดังนั้นอนุญาติให้ผมเข้าเรียนกวดวิชาที่โตเกียวนะฮะ"

"อืม .. ก็ดีนี่ เอาสิ"
คุณพ่ออนุญาติอย่างง่ายดาย 
...
.
ในฤดูใบไม้ผลิ  ฮิเดะก็ได้เวลาที่ต้องอำลาภูเขาและท้องทะเลของเมืองโคจิ
มีเรื่องราวสนุกสนานมากมายในรถยะเวลา 6 ปีที่อยู่ที่นี่

ฮิเดะบอกลาและขอบคุณเพื่อนๆทีละคนๆ ด้วยความรู้สึกขอบคุณจริงๆ
ถ้าเพียงแค่ตัวคนเดียวคงไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสนุกสนานขนาดนี้แน่นอน
การได้มารู้จักเพื่อนๆทุกคนที่นี่  คือความทรงจำที่มีค่ามากที่สุดที่ไม่มีอะไรทดแทนได้เลย


แสงอาทิตย์ของฤดูใบไม้ผลิที่เจิดจ้าสะท้อนกับผิวน้ำทะเลเป็นประกาย
วิวทิวทัศน์ที่เห็นก็ยังคงสวยงามเหมือนเดิม

บ๊ายบาย ซากาโมโตะ เรียวมะ
แล้วเอาไว้ถ้ามีโอกาสจะกลับมาหาใหม่นะ