Sorette kiseki -บทที่ 2.8 นิวะจัง

บทที่ 2.8

นิวะจัง

ไม่ว่าจะเป็นที่โอซาก้าหรือเกียวโต ถึงจะย้ายบ้าน หรือย้ายโรงเรียน  จินก็ยังคงต้องไปเรียนกวดวิชาอยู่ทุกวันเหมือนเดิม  เพื่อนที่รู้จักกันส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกเด็กรวยๆ (คือถ้าไม่รวยก็ไม่มีตังค์ไปเรียนพิเศษหรอกจ้ะ) หรือไม่ก็เป็นพวกที่เอาแต่เรียนเท่านั้น  

แต่พอเริ่มมาทำงานพิเศษ  จินก็ได้รู้จักกับเพื่อนกลุ่มใหม่  เป็นเด็กที่สังคมเรียกกันว่า "แยงกี้" 

แม้คนภายนอกจะมองว่าเป็นพวกเด็กเก  แต่จินกลับชอบเพื่อนกลุ่มนี้มากกว่าซะอีก

ในบรรดาเพื่อนที่ทำงานพิเศษ คนที่จินสนิทมากที่สุดก็คือ "นิวะจัง"

นิวะจังอายุมากกว่าจินไม่กี่ปี ดูภายนอกแล้วเหมือนเป็นแยงกี้ที่ดูน่ากลัว  แต่พอได้พูดคุยกันแล้วกลับเป็นคนที่น่าสนใจกว่าที่คิด  เวลาว่างๆจินก็มักจะไปนั่งเล่นที่บ้านของเขาอยู่บ่อยๆ

บางวันจินก็จะมาค้างที่ห้องของนิวะจัง ฟังเพลง หรือดูหนังซีรีย์ด้วยกันทั้งคืน

"โย่ว  นิวะจัง หวัดดี"  จินทักทายนิวะจังอย่างเป็นกันเองหน้าประตูบ้าน

"ไง วันนี้มาเร็วนะ"

"อื้ม ก็ว่างๆน่ะ"

ในห้องของนิวะจังนั้น  มีซองบุหรี่ยี่ห้อมาโบโล่ วางเรียงกันเป็นแถว　ดูขัดกันกับผนังห้องที่มีโปสเตอร์เกมส์ โทคิเมคิเมโมเรียลอันใหญ่แปะอยู่

(โหว ..สำหรับคนที่ไม่รู้จักโทคิเมคิ ..อันนี้เป็นเกมส์จีบสาวที่เคยดังมากๆในอดีตนะคะ.. ใครอายุ 25+ คงรู้จักเกมส์นี้เป็นอย่างดี  เช็คอายุกันเลยทีเดียว...หึหึ อย่าถามว่าแอดมินรู้จักมั้ย! ห้ามถามนะ!! ห้ามเด็กขาดดด)

นอกจากนี้ยังมีกรวยสีแดงที่ขโมยมาจากไซด์ก่อสร้างที่ไหนซักที่ตั้งประดับอยู่บนพื้นห้อง บนโต๊ะมีรูปถ่ายนิวะจังกับเพื่อนๆที่เป็นแยงกี้ด้วยกันอยู่ด้วย 

ภาพของนิวะจังที่กำลังสูบบุหรี่และคุยโทรศัพท์กับใครซักคนอยู่นั้นดูเหมือนแยงกี้ทั่วๆไปก็จริง  แต่จุดเด่นที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของนิวะจังก็คือ  เขาเป็นแยงกี้ที่ชอบกินนมเปรี้ยวยี่ห้อ มามี่ เป็นชีวิตจิตใจ 

หลังจากที่ได้ดื่มนมเปรี้ยวแบบรวดเดียวหมดแล้ว นิวะก็มักจะทำหน้าพออกพอใจมีความสุขเป็นที่สุด 

(ว๊ายย~~ ดูรูปประกอบด้านล่างสิคะ กล่องนมน่ารักมุ้งมิ้งเชียว)

ที่บ้านของนิวะจังมีสุนัขนิสัยเสียอยู่ตัวนึง  ด้วยความที่ไม่ได้อบรมมันให้ดี  ก็เลยขับถ่ายไม่เป็นที่ไม่เป็นทาง  มีครั้งนึงที่เจ้าสุนัขไปฉี่ใกล้ๆกับขวดนมมามี่สุดที่รัก  นิวะจังถึงกับร้องเสียงหลง 

"แม่!! ขอทิชชู่หน่อย!!"

พอเช็ดฉี่ออกหมดแล้วเขาก็กระดกกินนมเปรี้ยวทีเดียวจนหมดขวดด้วยความเสียดาย

จินถึงกับหัวเราะท้องแข็ง 

นิวะจังก็คือผู้ชายแบบนี้แหละ

นิวะจังเกลียดการเรียนมาก ก็เลยไม่ได้เรียนชั้นม.ปลาย 

คะแนนเฉลี่ยตอนม.ต้น ได้แค่ 23 เท่านั้น (เต็ม 100) ตอนแรกก็ไปเข้าเรียนที่โรงเรียนม.ปลายชายล้วนใกล้บ้าน แต่สุดท้ายเรียนได้แค่ปีเดียวก็เลิก

นิวะจังเองเคยมีวงเป็นของตัวเองด้วย แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ทำวงแล้ว แต่เขาก็เคยทั้งแต่งเพลงเองและเล่นกีตาร์เอง เนื้อเพลงร็อคที่มีแต่คำว่า KILL DIE เป็นอะไรที่เท่สุดๆ 

ผมสีแดง เสื้อหนังสีดำ ขับมอเตอร์ไซด์ฮาเล่ย์  ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เหมือนคนญี่ปุ่นซักนิด

"นิวะจัง เสื้อหนังนั่นของยี่ห้ออะไรอะ"

"เอ๋ .. นี่เหรอ SCHOTT น่ะ"

"แพงปะ"

"แพงสิ ถามได้"

"แล้วเอาเงินที่ไหนไปซื้อมาเนี่ย"

" หึหึ ทำงานพิเศษ 20 วันที่ไซด์งานก่อสร้างโดยไม่หลับไม่นอน  นายจะเอาด้วยปะล่ะ"

"  ฮ่า ไม่ดีกว่า คงไม่ไหวละ แค่งานพิเศษที่ทำอยู่นี่ก็เต็มที่แล้ว"

"ไม่ว่าจะมองมุมไหน นิวะจังก็เป็นร็อคสตาร์จริงๆน๊า" 

จินมองนิวะด้วยสายตาที่ชื่นชม

ถึงแม้นิวะจังจะดูมีชีวิตที่ยุ่งเหยิงและไม่ค่อยเป็นระเบียบ ไม่เหมือนคนทั่วๆไป แต่จินกลับรู้สึกยกย่องและอิจฉาชีวิตที่ดูอิสระแบบนั้นเหลือเกิน  

ความกล้าที่จะทำอะไรโดยไม่แคร์สายตาของใครแบบนั้น..

นี่แหละ ชีวิตแบบชาวร็อคที่ใฝ่ฝัน

ถ้าได้ทำวงร่วมกัน.. คงจะดีนะ

" นิวะจัง มาทำวงดนตรีกันมั้ย"  จินเอ่ยปากชวน

"หืม.. " นิวะจังหันมาทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ชั้นเป็นมือกีตาร์นะ" นิวะพูดพร้อมยิ้มเล็กๆ

"ชั้นก็เล่นกีตาร์เหมือนกันเว้ย เอาแต่ใจนี่หว่า" 

ฮ่าๆ

" งั้นก็ต้องกีตาร์คู่ละนะ"

"งั้นกีตาร์คู่ก็ได้"

"งั้นมาหาสมาชิกคนอื่นกัน"

" ที่ๆชั้นมีคนที่น่าสนใจอยู่ ไว้แนะนำให้"  นิวะจังที่เคยมีประสบการณ์มาก่อนพูด

"ชื่อวงจะเอาไง"

่จินกับนิวะช่วยกันคิดชื่อวง เขียนคำที่คิดว่าน่าสนใจลงบนกระดาษคำแล้วคำเล่า อันไหนไม่ใช้ก็กาทิ้ง อันไหนดูน่าสนใจก็วงกลมเอาไว้

"มีอยู่คำนึง ที่ยังไงก็อยากให้มีน่ะน๊า ... CHILD เนี่ย" นิวะพูด

" อื้ม ก็ได้นะ แต่ CHILD = เด็ก? ทำไมล่ะ"

"ก็..นะ" 

นิวะจังหยิบนมเปรี้ยวมามี่มาดื่มจนหมด แล้วยิ้มอย่างพอใจโดยไม่พูดตอบอะไร

เป้าหมายแรก .. ก่อนอื่นก็ต้องรวบรวมเครื่องดนตรี 

ถึงจะต้องทำงานพิเศษเพิ่มขึ้น ถึงจะไม่มีเวลานอนจนต้องไปหลับที่โรงเรียน  ถึงจะสอบได้ศูนย์คะแนน ถึงจะโดดเรียน จินก็ไม่ได้สนใจเพราะในหัวมีแต่เรื่องที่จะได้ทำวงกับนิวะจังเพียงเท่านั้น

ตอนม. 5 เทอม 3 คุณพ่อถูกเรียกตัวไปโรงเรียนอีกครั้งเพื่อคุยต่อรองเรื่องการเรียน

คราวนี้เพราะเวลาเข้าเรียนของจินไม่ถึง 60 วันตามที่โรงเรียนกำหนดไว้ มีความเสี่ยงที่จะต้องซ้ำชั้น

คุณพ่อโกรธมากถึงมากที่สุด

"ทำไมถึงทำอะไรงี่เง่าแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก" 

คุณพ่อตะคอกเสียงดังลั่นเมื่อกลับมาถึงบ้าน

คราวนี้คุณพ่อไม่ได้ต่อยหรือลงไม้ลงมืออะไร  แต่คำพูดที่ออกมา กลับทำให้เจ็บปวดมากกว่ายิ่งนัก

"พอกันที แกออกจากบ้านนี้ไปเลย  ชั้นเป็นคนจ่ายค่าบ้านหลังนี้ ดังนั้นแกต้องออกไปซะ  

อยู่ไปก็รบกวนเพื่อนบ้านเค้าเปล่าๆ แค่มีแกอยู่ในบ้านแบบนี้ชั้นก็นอนไม่หลับแล้ว"

คำพูดนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ขาดสะบั้นลงในทันที

"แคร์สายตาคนอื่นมากเลยสินะ เข้าใจละ  ผมไปออกไปแน่  จะไปเดี๋ยวนี้เลย"

ในเย็นวันนั้นจินก็ออกจากบ้านไปเช่าอพาร์ตเม้นที่ห่างไปไม่ไกลจากบ้านนัก 

ถึงแม้ว่าจินเองก็ไม่ได้แคร์มากมายกับการเรียน ถึงแม้ว่าจะทำงานพิเศษหนักหนาแค่ไหน แต่เขาก็ยังคงไปโรงเรียนอยู่ โดยตั้งใจจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนจบม.ปลาย เป็นการไปเรียนไปวันๆนึง โดยไม่ได้สนใจเรื่องความรู้หรืออะไรเลยซักนิด

ชีวิตที่ต้องไปอยู่คนเดียว มีอิสระมากขึ้น มีเวลาอยู่กับเพื่อนที่ทำงานพิเศษมากขึ้น เพื่อนๆที่เป็นแยงกี้ หรือเป็นเด็กเกก็เพิ่มมากขึ้น 

"จิน นี่นายอยู่คนเดียวเหรอเนี่ย ชั้นขอแวะไปค้างบ้างได้ป่าว"  รุ่นพี่ที่ทำงานพิเศษพูดขึ้น 

" อื้ม ได้สิ"

หลังจากนั้น ห้องของจินก็ไม่ใช่ห้องของจินเพียงคนเดียวอีกต่อไป  ทั้งรุ่นพี่ ทั้งเพื่อนและแฟนของพวกรุ่นพี่ มักจะมาหลบอาศัยอยู่ที่ห้องจินอยู่เสมอ  บ่อยครั้งที่จินกลับห้องมาแล้วต้องพูดว่า "รบกวนหน่อยนะครับ" ในห้องของตัวเอง  เมื่อเจอรุ่นพี่กับแฟนนั่งอยู่ในห้อง

เป็นช่วงชีวิตที่โดดเดี่ยว ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไม่รู้จะไปพึ่งใคร  ในช่วงเวลาที่ไม่มีเงินหมุนจริงๆ  บางครั้งก็ต้องประหยัดจนถึงขนาดไปหากล่องข้าวที่ทิ้งๆไว้ข้างๆร้านสะดวกซื้อ อันไหนพอจะกินได้ก็ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรมาก

โลกของชั้น..ทำไมมันบ้าบอแบบนี้

บ่อยครั้งที่เอาแต่คิดวนไปวนมาแล้วก็ไม่ได้คำตอบ ได้แต่ระบายความโกรธแค้นไปที่ใครซักคนที่มาหาเรื่อง  เรียกได้ว่าแค่มองหรือสบตากันก็พร้อมจะมีเรื่องได้ทุกเวลา

แล้วจินก็เริ่มคิดว่า บางที สาเหตุที่พ่อคนที่แสนจะเข้มงวด  อนุญาตให้ฮิเดะเดินทางออกจากบ้านไปเรียนที่โคจิได้ง่ายๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะไม่อยากให้เจ้าเด็กน้อยที่ใสซื่อแบบนั้นเป็นพวกเก็บกดแบบตัวเองละมั้ง  ..

เพื่อปกป้องน้องชาย จากพี่ชายที่ไม่เอาไหน 

นั่นสินะ

สุดท้ายแล้ว .. ตัวเองก็เป็นคนที่ครอบครัวไม่ต้องการนั่นเอง

สุดท้ายแล้ว .. ก็ไม่มีใครต้องการจริงๆ

แต่เอาเถอะ .. ตราบใดที่ชีวิตยังมีกีตาร์  มีดนตรีอยู่ 

ตราบใดที่ยังสามารถขึ้นไปเล่นดนตรีบนเวทีได้  ก็ยังมีชีวิตได้อยู่ละนะ

ชื่อฮิโตะโยชิที่พ่อตั้งให้น่ะ ไม่อยากได้เลยซักนิด

จากนี้ไปชื่อของชั้นคือ "จิน"  มือกีตาร์เพลงร็อคต่างหาก

เป้าหมายคือศิลปินมืออาชีพเท่านั้น!