Sorette kiseki -บทที่ 3.10 ผู้ชายประหลาดที่ชื่อ "มิอุระ"

บทที่ 3.10

 ผู้ชายประหลาดที่ชื่อ "มิอุระ"

ตอนที่กาคุโตะขึ้นชั้น ม. 4 ก็ได้รู้จักกับเด็กผู้ชายร่วมห้องที่ชื่อ "มิอุระ"

ด้วยความที่ทั้งคู่ชอบฟังเพลงเหมือนๆกัน ทำให้ทั้งสองคนสามารถพูดคุยสนิทสนมกันได้ในเวลาอันสั้น
การที่กาคุโตะลาออกจากชมรมว่ายน้ำแล้วมาเข้าชมรมดนตรีสากล ส่วนนึงก็เพราะมี มิอุระ อยู่ในชมรมดนตรีสากลด้วยนั่นเอง

มิอุระเป็นคนที่มีนิสัยประหลาดไม่เหมือนใคร
ทั้งที่ได้เข้าเรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดังที่ค่อนข้างจะเด่นเรื่องการเรียน  แต่เจ้าตัวกลับเกลียดการเรียนเป็นอย่างมาก แถมยังชอบตัดสินใจทำอะไรตามอารมณ์ตลอด
ท่ามกลางนักเรียนม.ปลายทั่วๆไปที่เริ่มวางแผนอนาคต  มิอุระกลับชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจอะไรทั้งสิ่้น

สำหรับกาคุโตะ.....สิ่งที่ทำให้มิอุระดูเป็นคนที่ดูน่าสนใจก็คือไอ้ท่าทีที่ไม่แคร์โลกนั่นแหละ
แม้ภายนอกจะดูเหมือนคนนิ่งๆไม่สนใจอะไร  แต่เวลาที่คุยกันทุกครั้ง มิอุระมักจะทำให้กาคุโตะมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะด้วยความจริงใจเสมอ

แน่นอน เรื่องที่ทั้งคู่คุยกันบ่อยๆ  ก็คงไม่พ้นเรื่องของดนตรี

" เสียงคอร์ดกีตาร์แบบ Ｂ’Ｚน่ะ โคตรเท่ห์เลยเนอะ  กาคุโตะ เล่นท่อนนี้ให้ฟังหน่อยดิ"
" หืม.. อารมณ์ประมาณนี้หรือเปล่านะ"  กาคุโตะรับคำพร้อมดีดกีตาร์ในมือตามความรู้สึกของตัวเอง
" เชดดด ใช่เลยๆ สุดยอด "
" นายนี่เจ๋งว่ะ"

พอได้ยินเสียงกีตาร์ของกาคุโตะ  มิอุระก็ปรบมือดีใจ ยิ้มกว้าง  หัวเราะเหมือนเด็กๆ
เซนส์ด้านดนตรีของมิอุระนั้นเข้าใกล้ศูนย์  เขาเล่นดนตรีอะไรไม่เป็นเลยซักนิด
เหตุผลเดียวที่ทำให้มิอุระถูกชวนเข้ามาชมรมดนตรีสากล นั่นก็เพราะว่า ...
.
หมอนั่นเป็นนักร้องที่เสียงดีสุดๆไปเลย
.
.
แต่ ด้วยความที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง  ดังนั้นมิอุระเลยไม่ได้เข้าวงดนตรีไหนซักวง  และพอเข้าชมรมไปได้ซักพักนึง  อยู่ดีๆก็ลาออกจากชมรมซะงั้น   ทิ้งให้กาคุโตะอยู่ชมรมเพียงคนเดียวต่อไป

อย่างไรก็ตาม  ถึงจะไม่ได้อยู่ชมรมด้วยกัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม

มิอุระเป็นแฟนเพลงอันเหนียวแน่นของวง Mr. Children ถึงขนาดยอมโดดเรียนเพื่อไปสมัครทำงานพิเศษเป็นสตาฟในไลฟ์ของ Mr. Children เลยทีเดียว

พอขึ้น ม. 5 เทอมสุดท้าย มิอุระได้คะแนนย่ำแย่ซะจนต้องสอบซ่อมหลายวิชา  และสุดท้าย ก็ไม่สามารถสอบผ่านได้ตามมาตรฐานของโรงเรียน จนโดนกดดันให้พักการเรียน

"แล้วต่อไปนายจะทำยังไงต่อ" 
กาคุโตะถามด้วยความเป็นห่วงในอนาคตของเพื่อน 
แต่มิอุระกลับตอบกลับมาอย่างสบายๆ

"หืมม ? อืม.. เหมือนว่าจะมีโอกาสไปเข้าโรงเรียนรัฐบาลได้อยู่นะ ก็คงลองไปเรียนทางนั้นดูแหละมั้ง  ไม่เป็นไรน่า  สบายๆ"

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ไม่กี่วันต่อมาพอได้พบกันอีกครั้ง
มิอุระก็มาบอกว่าจะทำงานฟรีแลนซ์ซะแล้ว..


"  แหม.. ก็แบบว่า ลองไปโรงเรียนรัฐบาลแล้วก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ใช่สไตล์อะ "
มิอุระตอบยิ้มๆแบบไม่สนใจโลกเหมือนเดิม

"เอ๋!? แล้วไม่ไปโรงเรียนละเหรอ?"
" ใช่ เพิ่งเลิกไปเมื่อวานเอง"
" เอ๊ะ? แค่สามวันเองเนี่ยนะ"
" จะกี่วันมันก็เหมือนกันนั่นแหละน่า  อะไรที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่นั่นแหละ"
"แล้ว...นายจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปนี่"
" ก็.. คงหาทางทำอะไรซักอย่างละมั้ง"

แล้วมิอุระ..ผู้ชายที่ไม่เคยสนใจว่าใครจะพูดว่าอะไรยังไง  ก็เริ่มทำงานพิเศษที่ร้านคาราโอเกะ

" มิอุระ .. แบบนี้มันจะดีเหรอ จะกล้าไปหน่อยรึเปล่านี่" 
กาคุโตะพูดด้วยความเป็นห่วงอนาคตเพื่อนอีกครั้ง

" ฮ่า.. ก็ช่วยไม่ได้นี่นา นี่แหละ วิถีชีวิตของชั้นละ"

มิอุระที่สามารถตัดสินใจอะไรได้ด้วยตัวเองโดยไม่สนใจคนรอบข้าง...สำหรับกาคุโตะแล้ว  เพื่อนคนนี้ช่างดูเป็นผู้ใหญ่ที่เท่จริงๆ

ชีวิตในช่วงม.ปลายของกาคุโตะ วนเวียนอยู่กับการเล่นกีตาร์ในวงดนตรี  เลียนแบบวงดังๆบ้าง บางทีก็แต่งเพลงเองบ้าง  พอเวลาว่างๆก็ไปเที่ยวเล่นที่คาราโอเกะที่มิอุระทำงานอยู่  ให้มิอุระร้องเพลงให้ฟังบ้าง เรื่องการเรียนก็แทบจะปล่อยผ่าน ไม่ได้สนใจอะไรจริงจังเลย

แต่ยังไงก็ตาม .. พอเข้าม.ปลายแล้ว.. แน่นอนว่าก็ถึวเวลาต้องเลือกเส้นทางเดินในอนาคต
กาคุโตะนั้นเคยฝันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วว่าอยากจะเป็นหมอเหมือนคุณพ่อ
แต่พอพูดกับที่บ้านไปว่า โตขึ้นอยากจะเป็นหมอ  .. ทั้งพ่อและแม่ต่างก็บอกว่า

"เป็นหมอมันเหนื่อยนะ ไม่ต้องเป็นหมอตามพ่อก็ได้"

ทำให้ตัวเองไม่ได้รู้สึกกดดันเรื่องการเรียนซักเท่าไหร่

ชีวิตประจำวันเริ่มต้นที่การตื่นเช้า  กินข้าว ไปโรงเรียน  พักทานข้าวกลางวัน หลังเลิกเรียนก็ไปชมรมดนตรีสากล  แล้วก็กลับบ้าน ฟัง ＣＤ เข้านอน  บางวันก็ไปฟังมิอุระร้องเพลงที่ร้านคาราโอเกะ จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ

พอเข้า ม. 6 เทอมสุดท้าย กาคุโตะมีเหตุต้องไปหาหมอฟันเพื่อรักษาฟันที่เคยทำไว้เมื่อนานมาแล้ว
" โห้ เคลือบฟันไว้หลายซี่เลยนี่นา" 
คุณหมอท่าทางใจดีเอ่ยทัก
ในตอนเด็กๆ  กาคุโตะฟันไม่ค่อยแข็งแรงมากนัก  ฟันโยก และมีสีคล้ำกว่าคนปกติ 
นับว่าเป็นเคสที่รักษาฟันค่อนข้างยากเลยทีเดียว

แต่คุณหมอก็ให้กำลังใจว่า " ไม่เป็นไรๆ ยังไงก็รักษาได้แน่นอน"
และแล้วก็เหมือนเป็นเวทย์มนต์ คุณหมอสามารถรักษาสีฟันที่คล้ำๆให้กลับมาเป็นปกติได้  แถมเหงือกที่มักจะอักเสบอยู่บ่อยๆก็กลับมาหายดีได้  ทำให้กาคุโตะรู้สึกว่า อาชีพหมอฟันนี่เท่จริงๆเลย

ที่จริง...เป็นหมอฟันก็ดีเหมือนกันนะ

หลังจากนั้น กาคุโตะเลยบอกกับที่บ้านว่า
"ผมจะเลือกเรียนทันตแพทย์นะครับ"
ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ก็ไม่ว่าอะไรและเตรียมตัวสนับสนุนเต็มที่

ที่จริงแล้ว ทั้งคุณพ่อและคุณแม่มีความคิดเหมือนๆกันก็คือ..
จะเรียนอะไรก็ได้ทั้งนั้น
การที่ลูกชายได้พูดเรื่องของความฝันในอนาคตออกมาจากปากตัวเองนั้น
ดูเปล่งประกายน่าสนับสนุนเหลือเกิน

พอพิธีจบการศึกษาชั้นม.ปลายจบลง กาคุโตะก็เริ่มเข้าเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาในชั้นเรียนเตรียมแพทย์โดยเฉพาะ หลังจากหาที่เรียนมาหลายที่  สุดท้ายก็ได้เลือกเรียนในโรงเรียนกวดวิชาใกล้ๆกับชินจูกุ เพื่อมุ่งมั่นเป็นทันตแพทย์ต่อไป