Sorette kiseki -บทที่ 3.12 ดรีมสเตจ

บทที่ 3.12

ดรีมเสตจ

อพาตเม้นที่กาคุโตะเช่าอยู่มีชื่อเรียกแบบเกร๋ๆว่า  "ดรีมสเตจ" 

สำหรับกาคุโตะแล้ว.. 
นับตั้งแต่วันที่ได้รับรองเท้า GRAVIS มาจากฮิเดะ  
ได้มาเจอกันอีกครั้งโดยบังเอิญในวันสอบเข้ามหาวิทยาลัย , 
ได้พบกันวันปฐมนิเทศ , 
กลายเป็นเพื่อนร่วมคลาสเดียวกัน 
ได้คุยกันเรื่องดนตรีมากขึ้น 
ได้มาเล่นดนตรีและร้องเพลงด้วยกัน  

เป็นเรื่องที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยซักนิด

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเมื่อได้เล่นกีตาร์  ความอารมณ์ดี และท่าทีเป็นกันเองของฮิเดะ ทำให้ความว่างเปล่าที่ก่อนหน้านี้เคยรู้สึกเมื่อต้องแยกกับมิอุระเพื่อมาเรียนที่๋นี่ หายไปอย่างสิ้นเชิง

การได้เล่นกีตาร์และร้องเพลงไปกับฮิเดะในห้องพัก "ดรีมเสตจ" ทำให้รู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่
.สนุกมากๆเลย

แน่นอนว่าเรื่องการเรียนก็เป็นสิ่งที่ทิ้งไปไม่ได้  
การเรียนทันตแพทย์ มีแต่เรื่องยากๆเต็มไปหมด
แต่ไม่ว่าจะเรียนหนักหรือยากลำบากแค่ไหน  พอได้กลับมาเล่นดนตรีอีกครั้ง ก็เหมือนได้ปลดปล่อยทุกอย่าง
อย่างน้อยก็ได้พบว่า ชีวิตนี้ยังมีสิ่งที่สนุกๆให้ทำอยู่ 



ในฤดูใบไม้ร่วงตอนปี 1 มีงานประจำปีของมหาวิทยาลัย
ก่อนวันงานไม่กี่วัน  รุ่นพี่ที่อยู่ชมรมดนตรีในมหาวิทยาลัยเรียกฮิเดะและกาคุโตะให้ไปช่วยงานในวงดนตรีเพื่อแสดงในวันงาน โดยฮิเดะเป็นคนตีกลอง และกาคุโตะเล่นเบส

จริงๆแล้วถ้าเป็นเพลงง่ายๆละก็ ทั้งสองคนสามารถเล่นเครื่องดนตรีได้แทบทุกอย่างอยู่แล้ว

หลังจากวันงานโรงเรียน  ทั้งสองคนก็ถูกชักชวนให้เข้าร่วมวงอย่างเป็นทางการ  แต่ทั้งคู่ก็ปฏิเสธไปด้วยเหตุผลว่า อยากจะเล่นดนตรีสนุกๆในแบบของตัวเองมากกว่า

การเรียนและการสอบผ่านไปอย่างไม่มีปัญหา 
และทั้งคู่ก็ได้ขึ้นปี 2



ถึงจะเริ่มเทอมใหม่แล้ว  ชีวิตประจำวันของฮิเดะและกาคุโตะก็ยังคงเหมือนเดิม
พอเลิกเรียนเสร็จ ก็มานั่งเล่นดนตรีที่ห้องพักดรีมเสตจของกาคุโตะ
ถึงแม้บางวันจะไปนั่งคุยกับเพื่อนที่ร้านกาแฟ Doutou ใกล้ๆมหาวิทยาลัยบ้าง
กลางคืนก็ไปกินดื่มและร้องคาราโอเกะกับเพื่อนๆในชั้นเรียนบ้าง
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า  สิ่งที่ทำแล้วสนุกจริงๆนั้นก็คือ
การได้เล่นดนตรีอยู่ในห้องพักดรีมเสตจนี่แหละ

อยู่มาวันหนึ่ง  ฮิเดะที่นั่งเล่นกีตาร์อยู่บนโซฟาในห้องของกาคุโตะก็พูดขึ้นมาว่า

"นาวี.."
" หืม？"
 "ว่างอะ..มาลองแต่งเพลงกันดูมั้ย"
" อ๊ะ  เอาสิ น่าสนุกดีนี่" นาวีตอบทันที

ฮิเดะยิ้มกว้าง
" มา! ลองกันซักตั้ง"

ฮิเดะเล่นกีตาร์ และกาคุโตะเล่นคีย์บอร์ด พร้อมๆกับช่วยกันแต่งเพลงไปด้วย
"อินโทร เอาแบบนี้ดีมั้ย"
ลาลา ลาลาลา  ลาลาลาลาลา

พอฮิเดะทำเสียงเพลง กาคุโตะก็ดีดคีย์บอร์ดเป็นทำนองตาม
"แบบนี้เหรอ ก็ดีนะ  งั้นท่อนต่อไปแบบนี้ดีมั้ย"
"โอ้  ดีๆๆ  อยากมีท่อนแรปด้วยอะ ต่อไปเอาท่อนแรปๆหน่อย"
" หวาย ไม่เคยร้องเพลงแรปว่ะ ไม่เคยเล่นคีย์บอร์ดเพลงแรปด้วยเหอะ"
" เอาน่าๆ ลองดู  แบบนี้ๆ"

ทั้งคู่ช่วยกันแต่งเพลงตั้งแต่ตอนเย็นไปจนถึงกลางดึก (ไม่เกรงใจชาวบ้านเค้าบ้างเลย 555)
สุดท้ายก็ได้เค้าโครงเพลงมาหนึ่งเพลง
เป็นเพลงที่มีเสียงคีย์บอร์ดของกาคุโตะ และเสียงกีตาร์ของฮิเดะ รวมไว้ด้วยกัน

" เห.. ฟังดูดีเหมือนกันนี่นา เพลงนี้"
" นั่นสิ ให้ความรู้สึกแปลกใหม่ดีเนอะ"

ในระหว่างที่กาคุโตะจดโน๊ตเพลง ฮิเดะก็สรรหาทำนองดนตรีใหม่ๆมาใส่แบบนั้นแบบนี้  เป็นอะไรที่สนุกจนลืมเวลาไปเลย

วันต่อมา ทั้งคู่ก็เอาเครื่อง ＭＴＲ　มาอัดเพลงเล่นๆกันอย่างจริงจัง
" MTR อัดเสียงได้ 4 แทรค มาลองกันๆ"

แทรคแรก กาคุโตะเล่นคีย์บอร์ดเป็นทำนอง
แทรคที่สอง ฮิเดะเป็นคนตีกลองตามจังหวะเพลงเพิ่มเข้าไป
แทรคที่สาม เป็นเสียงกีตาร์ของฮิเดะ

จบช่วงอินโทรเพลง
พอเข้าช่วงร้องเพลง ก็เป็นเสียงเบสของฮิเดะ กับเสียงเปียโนของกาคุโตะมารวมกัน

พอฟังรวมๆกันทั้งเพลงแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นสุดๆ"

" เฮ้ยยยย เป็นเพลงแนวใหม่สุดๆ"
"เจ๋งแฮะ" 
"เอาเนื้อเพลงใส่ไปด้วยดิ" ฮิเดะพุดอย่างสนุกหยุดไม่อยู่

ฮิเดะนั่งคิดเนื้อเพลงระหว่างเรียน แล้วจดใส่สมุดคร่าวๆ  พอคลาสเรียนจบลง ก็เอามาโชว์ให้กาคุโตะดูทันที  (เหมือนเด็กๆที่วาดรูปเสร็จแล้วเอามาอวดให้ผู้ปกครองดู 55)

"เสร็จแล้ว!!"

หนึ่งหน้าของสมุดโน๊ตถูกเขียนด้วยลายมือหวัดๆของฮิเดะเต็มไปหมด
นี่คือเพลงใหม่ที่ไม่เคยเผยแพร่ที่ไหนมาก่อน 
เพลงที่ีฮิเดะเป็นคนเขียนเองกับมือ

และเพลงที่ฮิเดะเขียนนั้ัน..ก็ได้ถูกตั้งชื่อว่า

" Koe"

ตั้งแต่ปี 1999 ที่พวกเราได้พบกัน 
พวกเราจะ ก้าวเดินออกไปยังข้างหน้านี้ละนะ

แค่เพียง ตั้งใจออกวิ่งไปอย่างจริงจัง และเชื่อมั่นว่า มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วนั่น ดั่งสายลมพัดพา นำทุกสิ่งลอยไป เพื่อให้เรา ไม่ลืมเรื่องสนุกๆเหล่านั้นน่ะ วันนี้ มารวมหัวใจเอาไว้ด้วยกัน แล้วออกเดินไปบนถนนเส้นนี้ด้วยกัน

เสียงที่ตะโกน ร้องออกมา ส่งไปที่ไหนซักแห่ง
จนกว่าจะได้ยิน เสียงตอบมา ต้องออกวิ่งไป  และ
อย่าได้หยุด อย่าเพิ่งหยุด ความรู้สึกที่ตรงนี้
ส่งมันออกไป ยังข้างหน้า พัฒนาขึ้นเรื่อยไป

"เนี่ย เป็นเพลงเริ่มต้นของพวกเราเลยนะ" ฮิเดะพูดอย่างภาคภูมิใจ

พออ่านเนื้อเพลงที่ฮิเดะเขียนมา กาคุโตะก็รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ลุกโชนขึ้นมาในหัวใจ

คนเราน่ะ ซักวันนึงก็ต้องตายจากโลกนี้ไป  

พอตายไปแล้วก็เอาอะไรไปไม่ได้  ทุกอย่างก็ว่างเปล่า

แต่ถึงอย่างนั้น.. ก็อยากจะหลงเหลืออะไรไว้ในโลกนี้บ้าง

กาคุโตะในวัยเด็กที่เคยใช้ชีวิตแบบที่ต้องลุ้นว่าพรุ่งนี้จะมีชีวิตต่อไปมั้ย ก่อนหน้านี้เคยคิดว่า จดหมาย เรียงความ ภาพถ่าย คือสิ่งที่จะหลงเหลือไว้เมื่อเขาตายจากไป 

แต่แล้วพอได้รู้จักกับดนตรี ความคิดนั้นก็เปลี่ยนไป 

ดนตรี ทำให้เขามีชีวิตอยู่ได้จนทุกวันนี้

อยากให้ดนตรี เป็นเครื่องหมายยืนยันถึงการมีชีวิตของตัวเอง

การที่ได้มาเล่นดนตรีและแต่งเพลงร่วมกันกับฮิเดะในอพาร์ตเม้นดรีมเสตจ..

เพลงที่ฮิเดะเขียนออกมานั้น ..

สำหรับกาคุโตะแล้วมันคือสิ่งที่ีมีค่าที่สุดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ไม่ว่าจะอ่านเนื้อเพลงซักกี่ครั้ัง..ก็ยังคงรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาจะไหลไปซะทุกที

....

..

..

และแล้วก็ได้เวลาที่จะเริ่มอัดเนื้อเพลงเข้าไปในทำนองที่แต่งกันเอาไว้

" นาวี นายร้องนำนะ"

" เอ๊ะ! ชั้นเหรอ"

" ใช่  ก็แบบว่าตอนไปร้องเพลงที่คาราโอเกะกัน นายร้องเพลง B'Z ได้เจ๋งไปเลยนี่"

" เอ๊ะ !?"

นาวีที่เคยอยู่กับมิอุระ อัจฉริยะทางด้านร้องเพลงมาตลอด  ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้รับคำชมว่าเป็นคนร้องเพลงเพราะกับเค้าเหมือนกัน 

" นายอะร้องเสียงสูงๆได้ฟังดูซอฟมาก  ชั้ันว่านั่นอะ สุดยอดเลย "

"ดังนั้นนายร้องนำดีกว่า เดี๋ยวชั้นร้องท่อนแรปเอง"

"... อื้ม... ก็ได้  จะลองดูนะ" 

" ชั้นไม่เคยร้องแรปเลย ท่าทางจะยาก ไม่ไหวแน่ๆ  ฮิเดะนี่สุดยอดอะ ร้องเพลงแรปได้ด้วย"

" ฮะๆ ชั้นก็ไม่เคยร้องเพลงแรปจริงๆจังๆเหมือนกันว่ะ  แต่ไม่เป็นไร อุตส่าห์แต่งเพลงกันเอง  ก็อยากลองท้าทายอะไรใหม่ๆบ้าง ลองดูๆ"

ในเย็นวันนั้น การอัดเพลงก็เริ่มต้นขึ้นในห้องของกาคุโตะ

ทั้งคู่ต่อสายไมโครโฟนเข้าเครื่อง MTR และเริ่มร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน

เริ่มด้วยเสียงของกาคุโตะ และตามด้วยท่อนแรปของฮิเดะ

" ตรงนี้แปลกๆนะ เอาแบบนี้มั้ย"

" ท่อนนี้เอาแบบนี้ดีกว่ามั้ย"

" แก้ตรงนี้หน่อยมะ ร้องแบบนี้น่าจะดีกว่าปะ"

ทั้งคู่ฟังเพลงย้อนไปย้อนมา แก้แล้วแก้อีกหลายสิบครั้งไม่มีเบื่อ

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์  เพลงที่ทั้งสองคนช่วยกันทำก็เสร็จสมบูรณ์

"เสร็จแล้ววว"

" อื้มม  เสร็จจนได้เนอะ"

แต่ก็ดูเหมือนฮิเดะจะมีไอเดียเด็ดๆกว่านั้นรออยู่  เขายิ้มกริ่ม บอกกับนาวีว่า

" พี่ชายชั้ันอะ  เป็นนักดนตรีมืออาชีพละ "

" ลองให้มืออาชีพช่วยปรับแต่งเสียงเพลงให้มันดูโปรขึ้นอีกดีมะ  เดี๋ยวชั้นเอาเพลงที่อัดนี้ไปโตเกียวให้พี่ชายช่วยดู  แล้วลองอัดเสียงลงซีดีกัน"

" เอ๊ะ  ได้เหรอ  สุดยอดไปเลย"

การได้มืออาชีพมาช่วยแก้เพลงให้เป็นอะไรที่เจ๋งสุดๆ  เท่านั้นยังไม่พอ  

จะได้เจอนักกีตาร์วง ＣＨＩＬＤ ที่ตัวเองชื่นชอบ  ทำให้กาคุโตะดีใจมากๆ

ฮิเดะยกโทรศัพท์โทรหาพี่ชายทันที  แค่คุยกันไม่กี่คำ จินก็ตอบตกลงอย่างง่ายดาย

" อ๋อ ได้สิ "

พอได้ยินสัญญาณโอเคจากพี่ชาย  ทั้งสองคนก็จองตั๋วรถบัส เตรียมตัวไปโตเกียวทันที