Sorette kiseki -บทที่ 3.13 greeen กำเนิดขึ้นแล้ว!!!

บทที่ 3.13

 greeen กำเนิดขึ้นแล้ว!!!

เนื้อเพลง Koe ลายมือฮิเดะแบบ original เลยจ้า

ในช่วงก่อนที่จะเดินทางไปโตเกียว วันหนึ่ง ฮิเดะก็พูดกับกาคุโตะว่า..

"นาวี ชื่อยูนิตของพวกเรา เอาชื่ออะไรดี" 

"ชื่อยูนิต？"

"ถ้าจะแต่งเพลงให้คนจำได้  ยังไงก็ต้องมีชื่อนักร้องใช่มั้ยล่ะ"

ฮิเดะที่มีประสบการณ์ทำวงดนตรีของตัวเองมาตั้งแต่ ม.ต้นและม.ปลาย เล่าให้นาวีฟังเรื่องชื่อวงที่ตัวเองเคยทำมาแล้วหัวเราะยกใหญ่กับชื่อวงสุดครีเอทของตัวเอง

สำหรับนาวีที่เคยเล่นดนตรีแค่ในชมรม  กับเล่นเพลงเรื่อยเปื่อยไปกับมิอุระ  ไม่เคยคิดถึงเรื่องการตั้ังชื่อวงหรือยูนิตของตัวเองเลยซักนิดเดียว  พอฟังที่ฮิเดะเล่ามาแล้วก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้น  กระตือรือร้นอยากตั้งชื่อขึ้นมาบ้างทันที

"นั่นสินะ ไหนๆเราก็มีเพลงของตัวเองแล้วด้วย  อยากจะได้ชื่อที่แบบ ..ได้ยินครั้งเดียวแล้วไม่มีทางลืมได้เลยอะไรแบบนี้จังเนอะ"

ทั้งสองคนชวนกันไปนั่งที่ร้านกาแฟ Dourou หน้าสถานีโคริยาม่า เพื่อช่วยกันตั้งชื่อวงอย่างจริงจัง

ระหว่างที่่ดื่มกาแฟเย็นไป  ก็คิดชื่อนั้นชื่อนี้ออกมาเต็มไปหมด

"...อืม... เอาอะไรดีนะ "

"ชื่อวง komuragaeri (ตะคริวกินขา) เป็นไง " ...

ฮิเดะมองดูนาวีพูดชื่อวงประหลาดๆด้วยสีหน้าจริงจังแล้วก็ิพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่

นิสัยซื่อๆ (ซื่อบื้อ) กับเซ๊นส์ประหลาดๆของนาวีนี่เป็นอะไรที่น่าสนใจจริงๆน๊า...

ถึงจะกลั้นแค่ไหนก็ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ได้เลย

" อะแฮ่ม..... เอ้อ .. ก็ไม่เลวนะ ..เอาไว้เป็นตัวเลือกละกัน...."

ฮิเดะเงยหน้ามองเพดานแล้วก็พูดชื่อต่างๆเท่านี่นึกขึ้นมาในหัวได้ ณ ตอนนั้น

" nunchaku (กระบองคู่) 、yamakaze (หุบเขาสายลม) , UZUMAKI (น้ำวน) "

" เฮ้อ.. ไม่มีชื่อที่มันฟังแล้วโดนๆบ้างหรือไงนะ"

ชื่อนั้นก็ยังไม่ดี  ชื่อนี้ก็ยังไม่ใช่ ในสมุดโน๊ตเต็มไปด้วยชื่อต่างๆมากมายที่นึกออกมาแล้วจดๆไว้อย่างสนุกสนาน  

แต่ก็ยังไม่มีชื่อไหนที่ทั้งสองคนรู้สึกว่า "ใช่" ซะที 

จนเวลาล่วงเลยผ่านไปอีกหนึ่งวัน

วันต่อมา  ตั้งคู่ก็ไปนั่งคิดชื่อต่อที่ร้านกาแฟ Dourou เหมือนเดิม

ระหว่างที่กำลังดูดกาแฟเย็นอยู่  มือของฮิเดะก็เขียนชื่อหนึ่งลงไปในกระดาษ

เป็นคำว่า "green"

"ชื่อกรีน..ดีมั้ย"

ทันทีที่ีนาวีได้ฟังชื่อที่ฮิเดะพูดมาก็รู้สึกโดนใจมากๆ  

เป็นชื่อที่ให้ความรู้สึกแปลกใหม่เหมือนต้นหญ้าที่ขึ้นมาปกคลุมผืนดินอะไรแบบนั้น

"เออ ดีนะๆๆๆๆ ฟังแล้วรู้สึกสดชื่นดี"

ฮิเดะเป็นคนที่ชอบสีเขียวมาตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว.. 

สมัยเด็กๆ  ตอนที่เดินกลับจากฝึกเคนโด้พร้อมคุณแม่  มีถนนเส้นหนึ่งที่มีต้นซากุระปลุกเรียงรายกันอยู่เป็นทิวแถว 

ช่วงที่กลีบดอกซากุระเริ่มร่วงโรย ใบอ่อนของต้นซากุระก็จะเริ่มแตกแซมขึ้นมาทั่วทั้งต้น

ดอกซากุระนั้นสวยงามก็จริง  แต่สิ่งที่สามารถดึงดูดสายตาของฮิเดะได้นั้ันก็คือ..

ใบอ่อนของต้นซากุระที่มีสีเขียวอ่อนสดใสนั่นเอง 

"สวยจังเลยน๊า..." 

ฮิเดะในวัยเด็กมักจะหยุดยืนมองใบอ่อนของต้นซากุระอยู่เสมอๆ 

เวลาที่ได้เห็นสีเขียวอ่อนของใบซากุระแรกแย้ม ก็ทำให้รู้สึกสงบและสบายใจอย่างประหลาด

คิดอีกที ...ไม่ว่าจะเป็นที่ย่านอาราชิยาม่าในเกียวโตที่ตัวเองเติบโตมา,
จ.โคจิที่ย้ายไปเรียนสมัยมัธยม 
หรือแม้แต่อ.โคริยาม่าที่อยู่ในตอนนี้ 
ทุกๆที่ล้วนแต่มีธรรมชาติที่สวยงามและโอบล้อมด้วยสีเขียวของต้นไม้ทั้งนั้น

ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเองได้เติบโตขึ้นมากับสีเขียวจริงๆ

グリーン　ぐりーん　greeen 

ฮิเดะเขียนชื่อกรีนในแบบต่างๆลงในสมุด ... 

"ยังไงๆเขียนชื่อเป็นภาษาอังกฤษก็ดูดีกว่าเนอะ" 

" เอ๊ะ. ตรงนี้ต้องมี e กี่ตัวนะ" นาวีทักท้วงขึ้น  (นาวีเป็นคนที่ง่อยภาษาอังกฤษที่สุดในกลุ่ม) 

" สอง...แต่อ๊ะ..... เขียนให้แปลกหน่อยดีมั้ย" ฮิเดะปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที

" เพิ่ม e อีกตัวให้เป็นสามตัวดีกว่าปะ ดูดิ เขียน greeen แบบนี้ดูเตะตากว่าเยอะ"

"เออ  ก็ดีนี่"

"ภาษาอังกฤษมีคำว่ากรีนบอย (green boy) ที่แปลว่าคนไม่สมบูรณ์แบบด้วยนะ 

"เหมาะกับพวกเราเด๊ะเลย ว่าปะ"

"อื้ม จริงด้วย"

"โอเค งั้นต่อไปนี้พวกเราคือ greeen !!!"

และแล้ว..ในร้านกาแฟ dourou ที่สถานีโคริยาม่า
วง greeen ก็ได้ถือกำเนิดขึ้นณ ตอนนั้นเอง

...

..

..

.

สุดสัปดาห์ต่อมา ฮิเดะและนาวีขึ้นรถไนท์บัสจากโคริยาม่า ไปที่โตเกียว
พอไปถึงห้องของจิน ที่อยู่ในคิจิโจจิ ทั้งคู่ก็ต้องตะลึงกับสภาพห้องที่เห็นอยู่เบื้องหน้า

"พี่.. นี่เอาจริงเหรอเนี่ย"

เครื่องไม้เครื่องมือในการอัดเพลงต่างๆอัดแน่นอยู่ในห้องราวกับเป็นสตูดิโอเพลงแบบที่เคยเห็นในทีวี
มุมห้องมุมหนึ่งมีตู้เสื้อผ้าขนาดประมาณตู้โทรศัพท์ถูกดัดแปลงเป็นห้องเอาไว้อัดเสียง เครื่อง mac ที่ต่อกับอุปกรณ์ควบคุมเสียงขนาดใหญ่ส่องแสงแวบวับ  เป็นอะไรที่ดูโปรมากๆ

มันคงไม่มีปัญหาอะไรถ้าห้องนั้นมันกว้างใหญ่ซักหลายสิบตารางเมตร
แต่นี่ไม่ใช่..

"พี่จิน  .. นี่พี่นอนที่ไหนเนี่ย"

ฮิเดะเอ่ยถามเพราะเท่าที่เห็น ..ในห้องอพาร์ตเม้นแบบ one room ที่ถูกดัดแปลงเป็นสตูดิโออัดเสียงนี้ แทบไม่เหลือพื้นที่ว่างให้นอนเลยซักนิดเดียว

จินได้แต่ยิ้มเล็กๆตอบกลับไป
" ว่าไง เพลงของนายน่ะ"

" อ้อ แบบนี้ๆ "
ฮิเดะ แสดงทำนองเพลงที่แต่งกับนาวีเอาไว้ให้ฟัง
"เสียงกีตาร์แบบนี้นะพี่  แล้วก็เสียงเบสกับกลองทำนองนี้  เสียงคีย์บอร์ดแบบนี้ๆๆ"

"อ้ออ  โอเค เข้าใจละ "
จินหันไปปรับเครื่องไม้เครื่องมือที่ตั้งอยู่กลางห้องอย่างชำนาญ  ความคล่องแคล่วของนักดนตรีอาชีพนี่ช่างให้ความรู้สึกต่างไปจริงๆ  ฮิเดะและนาวีคิดเหมือนๆกัน

" อ่ะ อันนี้เนื้อเพลง" ฮิเดะยื่นกระดาษเนื้อเพลงที่เขียนด้วยลายมือของตัวเองให้พี่ชาย

"โอ้  ชื่อเพลง Koe งั้นเหรอ ขอยืมหน่อยนะ"

จินเอากระดาษเนื้อเพลงวางไว้บนแท่นด้านหน้าราวกับจะอ่านเนื้อเพลงไปด้วยเล่นดนตรีไปด้วย
" ฮิเดะ นายมายืนเล่นกีตาร์ตรงนี้  เดี๋ยวอัดเสียงกันเลย
" เอ๊ะ อัดแบบนี้ได้เลยเหรอพี่"  ฮิเดะทำหน้าตาดีใจปนตื่นเต้นเล็กน้อย 

ฮิเดะหยิบกีตาร์ของจินขึ้นมาเล่นแบบตั้งใจสุดๆ
บางครังพอเล่นแล้วรู้สึกเสียงแปลกๆ ก็จะขออัดใหม่ทันที ด้วยความที่อยากให้งานออกมาดีที่สุด
และแล้ว การอัดเสียงกีตาร์ก็จบลงด้วยการแก้เสียงใหม่ถึงห้าครั้ง

" เอ้า ต่อไปอัดเสียง "

การอัดเสียงครั้งแรกของกาคุโตะ เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากมาย
กาคุโตะเดินเข้าห้องอัดขนาดเล็กจนแทบพลิกตัวไม่ได้ ด้วยมือที่สั่นสะท้าน

"ไม่ต้องเครียด ถ้าออกมาไม่ดี จะอัดใหม่ซักกี่รอบก็ได้ ร้องแบบสบายๆนะ " จินพูดให้กำลังใจ ทำให้คลายความเครียดไปได้มาก

" เอ้า จะเริ่มอัดเสียงหลัก ช่วงท่อนนี้ถึงท่อนนี้ก่อนนะ แล้วหลังจากนั้นค่อยอัดเสียงประสานกัน"

ฮิเดะและกาคุโตะรู้สึกทึ่งกับการอัดเพลงแบบมืออาชีพ  เป็นครั้งแรกที่เค้าได้รู้ว่า การอัดเพลงเค้าต้องแบ่งอัดกันเป็นท่อนๆแบบนี้นี่เอง

ต่อไปเป็นท่อนแรป  ฮิเดะเดินเข้าไปในตู้แคบๆแทนที่นาวี
หลังจากที่อัดแบบแก้แล้วแก้อีกหลายต่อหลายครั้ง  ผ่านไปครึ่งวัน   เพลงทั้งหมดก็เสร็จสมบูรณ์
จินไรท์เพลงใส่ ＣＤ　และส่งให้น้องชาย

"อ่ะ นี่เพลงของพวกนาย"

ซีดีเปล่าๆสีขาว  มีชื่อยูนิตเขียนไว้ว่า "greeeen" " Koe"

"สุดยอดอะ ได้มีซีดีแบบออริจินอลของพวกเราเองด้วย"  ฮิเดะพูดเสียงดังด้วยความดีใจสุดๆ
" แล้วจะเอาซักกี่แผ่นดี"  พี่ชายถามอย่างเข้าใจ

"ซักสิบแผ่นได้มั้ยพี่" 
" ได้ รอแปบ เดี๋ยวก๊อบให้"

" เย้"
" สุดยอด"
" เจ๋งเนอะ  พวกเราได้อัดเพลงเหมือนนักร้องจริงๆเลยอะ เพลงก็ดีด้วย ฟังแล้วรู้สึกดีชะมัด โอ้ยย อยากกลับไปอวดคนอื่นๆเร็วๆ"

จินมองน้องชายที่คึกจนพูดไม่หยุดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

"ถ้าจะทำเพลงใหม่อีกเมื่อไหร่ก็มาได้เสมอนะ  เดี๋ยวทำ CD ให้" 
" ขอบคุณมากครับ !!!!"
นาวีและฮิเดะพูดพร้อมก้มหัวแสดงความขอบคุณจากใจ

บนรถไนท์บัสขากลับจากโตเกียวมาโคริยาม่า  ทั้งคู่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ
" พอได้มาเห็นมืออาชีพเค้าทำงานอัดเสียงกันจริงๆ  พวกเรานี่ดูอ่อนไปเลยเนอะ" ฮิเดะพูดขึ้นมา
ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆ แต่นาวีก็เข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี

" แต่ว่าก็สนุกดีเนอะ  จินซังบอกว่าให้ไปอัดเสียงใหม่ได้ด้วยละ ดีใจสุดๆเลย" 
" อื้ม  เดี๋ยวกลับไปแล้วเราแต่งเพลงใหม่กันเลย  แล้วก็ไปอัดเสียงกันอีกรอบเนอะ"
"อื้ม"

วันต่อมา  ฮิเดะก็เอาซีดีที่อัดมาไปแจกเพื่อนๆร่วมชั้นเรียน
" อันนี้เพลงออริจินัลของพวกเราเองนะ  ช่วยเอาไปฟังหน่อยได้ป่าว"

หลังจากที่เพื่อนๆได้ฟังกัน  เสียงตอบรับนั้นก็ไปในทางที่ดีเลยทีเดียว

"พวกนายนี่เจ๋งสุดๆอะ"
" เพลงโคตรเท่ห์เลย"
" ท่อนแรปสุดยอดมาก"
" เพลงความหมายดีมากเลย"

พอได้ฟังความเห็นมากมายจากเพื่อนๆเกี่ยวกับเพลง Koe ฮิเดะและนาวีก็รู้สึกดีใจปลื้มปริ่มเป็นอย่างมาก ทำให้มีกำลังใจที่จะแต่งเพลงใหม่ๆขึ้นมาอีก

กาคุโตะเก็บซีดีที่ได้รับมาเอาไว้อย่างดี ราวกับเป็นสิ่งมีค่าชิ้นหนึ่งในชีวิต

"ชั้นน่ะนะ ร้องเพลงไปเรื่อยๆก็ชอบอยู่หรอก  แต่การได้มีอะไรที่จับต้องได้แบบนี้มันรู้สึกดีใจมากๆเลย"
" งั้นจากนี้ไป ก็มาทำให้มันเพิ่มขึ้นเยอะๆเลย "
" อื้ม!"

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนก็ช่วยกันคิดเพลงใหม่ขึ้นมาอีก สามเพลง
แล้วฮิเดะก็โทรศัพท์หาจินอีกรอบนึง

" พี่ๆ พวกผมคิดเพลงใหม่ได้อีกแล้วอะ ขอไปอัดเสียงอีกได้มั้ย"
" แต่ว่า...คราวนี้แต่งมาตั้ง สามเพลงแน่ะ วันเดียวน่าจะไม่จบละมั้ง  อาจจะต้องค้างคืนที่โตเกียวซักคืน.."

" อื้ม โอเค งั้นพวกนายมานอนที่ห้องนี่เลยสิ"
" เอ๋!!?? ห้องพี่มีแต่อุปกรณ์อะไรเยอะแยะ (รก)  ยังมีที่ให้พวกผมนอนอีกเหรอ"
" เอาน่า จะพักมั้ย"
" แน่นอน!! ไว้ค่อยคิดตอนอยู่ที่โน่นก็ได้  รบกวนด้วยคร๊าบ"

" เออ คราวนี้ให้นาวีมาเล่นกีตาร์แล้วอัดเสียงด้วยสิ"
" เอ๊ะ !!  ได้เหรอครับ จะดีเหรอครับ  ขอบคุณมากเลยครับ" 
นาวีดีใจจนน้ำตาปริ่ม ได้อัดเสียงเล่นกีตาร์แบบนี้ เหมือนกับ มัทซึโมโตะ ทาคาฮิโระซังแห่งวง B'Z ที่เขาชื่นชอบเลย อย่างกับความฝันที่เป็นจริงยังไงอย่างนั้น

และแล้ว เวลาในมหาวิทยาลัยของฮิเดะและนาวีในช่วงปีสอง  ก็หมดไปกับการแต่งเพลงใหม่ๆ  นั่งไนท์บัสไปอัดเสียงที่ห้องของจินในโตเกียว  กลับมาแจกเพลงให้เพื่อนๆไปฟัง  แล้วก็แต่งเพลงใหม่ๆอีก วนเวียนอยู่แบบนั้น

สำหรับทั้งสองคนแล้ว  ช่างเป็นช่วงชีวิตที่สนุกและมีความสุขสุดๆไปเลย