Sorette kiseki -บทที่ 4.3 ความคิดของฮิเดะ

บทที่ 4.3

ความคิดของฮิเดะ

*** อ่านตอนเก่าๆได้ที่นี่ ****

แต่ละวันที่แสนสนุกสนานผ่านไป 

ยิ่งได้ทำกิจกรรมต่างๆในฐานะวงgreeen  มากขึ้นเท่าไหร่ ทั้งฮิเดะและนาวีก็ยิ่งหลงไหลในเสียงเพลงมากขึ้นเท่านั้น
 ทั้งคู่ต่างทุ่มเทเวลาให้กับ greeen อย่างเต็มที่จนคะแนนการเรียนเริ่มแย่ลง และอยู่ในกลุ่มเสี่ยงที่จะไม่ได้เลื่อนชั้นขึ้นปี 3

พอตระหนักได้ถึงจุดนี้  ก็เลยต้องตัดสินใจ หยุดกิจกรรมทุกอย่างและทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างเต็มที่ในช่วงก่อนสอบ 

 และสุดท้ายทั้งสองคนก็สามารสอบเลื่อนชั้นขึ้นมาเรียนปี 3 ได้สำเร็จ

จากปี2ขึ้นชั้นปี 3 เพื่อนๆในห้องยังคงเป็นกลุ่มเดิม เลยไม่ได้รู้สึกว่าเป็นการเปิดเทอมใหม่ซักเท่าไหร่

เมื่อไม่มีความกดดันเรื่องการเรียนและการสอบแล้ว ทั้งคู่ก็กลับมาทุ่มเทกับวง greeen อีกครั้ง

หลังจากเปิดเทอมใหม่ได้ไม่นาน วันหนึ่งเพื่อนๆในห้องก็ชวนกันไปร้องเพลงคาราโอเกะด้วยกัน 
คนนั้นชวนคนนี้จนรวมตัวกันได้ราวๆ 25คน  ซึ่งต่างก็เป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่แล้วทั้งนั้น 

ยกเว้นอยู่คนนึง..ผู้ชายแต่งตัวดูดีมีสไตล์ที่ฮิเดะไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย

"เอ๊ะ นั่นใครอ่ะ"  ฮิเดะหันไปถามนาวี ในขณะที่กำลังรอห้องคาราโอเกะอยู่กับเพื่อนๆ

" อ๋อ เด็กปี 2 นิตตะ โซอิจิ คุง  จริงๆเข้าเรียนมาพร้อมพวกเรานะ แต่ได้ยินว่าไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ เพิ่งกลับมาได้ไม่นานนี้เอง ตอนนี้ก็เลยเรียนช้าไปปีนึง  "

"เห.. เหรอ..."

ฮิเดะเดินไปใกล้ๆโซอิจิ และแอบมองดูด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น 
คือเสื้อผ้าที่โซอิจิใส่ มันช่างดูมีแฟชั่นสไตล์ชิบุย่าที่ตัวเองคุ้นเคย ซึ่งมันหายากมากๆ ที่จะมีใครเอามาใส่แถวๆบ้านนอกแบบนี้

มองภายนอกแล้ว โซอิจิจะมีลุคที่ดูเท่ห์ๆ  คูลๆ  
รวมๆแล้วเป็นคนแต่งตัวดีทีเดียว

"เสื้อผ้านายเท่ห์ดีนะ" 
ฮิเดะเอ่ยปากชวนคุย 

ตั้งแต่เด็กๆ โซอิจิเป็นคนที่ชอบวิเคราะห์คน   แค่มองภายนอก ก็พอจะรู้ได้ว่าใครเป็นแบบไหน

พอเห็นสายตาที่ฮิเดะจ้องมา ก็รับรู้ได้ว่า

หมอนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ

ในสายตานั้นมีความจริงใจ เอาจริงเอาจัง 
รู้สึกได้ถึงแรงที่จะผลักดันที่ออกมาจากแววตาคู่นั้นทันที

บ้านเกิดของโซอิจิคือจ.ซากะ (คิวชู) พอขึ้นม.ปลายก็ย้ายมาเรียนโรงเรียนในนางาซากิ หลังจากจบม.ปลายแล้วก็ ไปเรียนโรงเรียนกวดวิชาที่ฟุกุโอกะ  ก่อนที่จะมาสอบเข้าคณะทันตแพทย์ที่มหาวิทยาลัยในฟุคุชิม่าได้ 

พอเข้ามหาลัยก็สมัครโครงการ working Holiday ไปทำงานที่ออสเตรเลีย ได้พบเจอผู้คนมากมาย  ทำให้เรียกได้ว่ามีสกิลในการเข้าสังคมค่อนข้างสูงทีเดียว

ในเสี้ยววินาทีที่หัวสมองกำลังวิเคราะห์ข้อมูลอยู่นั้น  โซอิจิก็นึกขึ้นได้ 

อ๋อ! หมอนี่มันคนที่โดนอาจารย์ด่า เพราะย้อมผมแดงมาในงานปฐมนิเทศตอนปี1 นี่นา

มองภายนอกแล้วอาจจะดูเหมือนพวก bad boy แต่สำหรับโซอิจิแล้ว คนที่กล้าทำแบบนั้นเค้าเรียกว่า ฮีโร่ 

ดูแล้วหมอนี่ต้องเป็นพวกคนหลักๆที่คอยนำเพื่อนๆทำนั่นทำนี่แน่ๆ

แล้วก็...พอมองดูดีๆ..
หมอนี่แต่งตัวได้สุดยอดเลยอ่ะ

ปกติแล้วโซอิจิก็มีแบรนด์เสื้อผ้าที่ชอบๆอยู่ไม่น้อย และก็แต่งตัวตามแฟชั่นพอควร ก็เลยพอรู้จักพวกเครื่องแต่งตัวของแบรนดืดังๆที่เป็นรุ่น premium หรือ limited อยุ่บ้าง  ซึ่งส่วนใหญ่จะขายหมดเร็วมาก  ถึงอยากได้แค่ไหนเค้าก็ไม่เคยหาซื้อได้ทันซักที 

แต่พอมองดูการแต่งตัวของฮิเดะแล้วก็ต้องร้องโอ้โหอยู่ในใจ 
เสื้อผ้าที่เป็นรุ่น limited ของแบรนนั้น แบรนด์นี้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
ไปหามาได้ไงอ่ะ!!  
ไอ้หมอนั่นมันเป็นใครกันเนี่ย!!
เป็นเศรษฐีมาจากไหนกันนะ!!

ในระหว่างที่ความคิดกำลังฟุ้งซ่านเรื่องนั้นเรื่องนี้ โซอิจิก็ไม่ได้พูดอะไรตอบฮิเดะกลับไป  
จนพนักงานได้แจ้งห้องคาราโอะเกะที่ว่าง และกว้างพอจะจุคนได้ 25คน
เพื่อนๆทยอยกันเข้าห้องคาราโอเกะไป

ฮิเดะจะเป็นคนที่เป็นเจุดศูนย์กลางของเพื่อนๆ คอยชี้นำให้คนนั้นคนนี้ร้องเพลง ทำให้เพื่อนๆสนุกสนานตลอด
สีผมที่เคยย้อมสีแดงในตอนปฐมนิเทศ  ตอนนี้กลายเป็นสีทองและดำอย่างละครึ่งหัวไปแล้ว



ในห้องคาราโอะเกะ ฮิเดะนั่งตรงข้ามกับโซอิจิ แต่เกลับไม่ได้หันมาคุยหรือมองที่โซอิจิอีกเลย

อ่า เมื่อกี๊ที่เค้าทักมา ..เราไม่ได้ตอบอะไรไป .โดนเมินไปแล้วหรือเปล่านะเรา
โซอิจิคิดในใจ

ยังไงก็ยังต้องเรียนอยุ่ในคณะนี้อีกหลายปี แบบนี้คงไม่ค่อยดีแฮะ 
ควรจะคุยกับคนที่เป็นเหมือนแกนนำแบบนี้เอาไว้บ้างดีกว่ามัั้งนะ...
โซอิจินั่งคิดอยู่ซักพัก ก่อนจะเอ่ยปากขึ้น

"เอ่อ... เสื้อผ้านายก็สุดยอดเลยนะ  " 
"หา!?"
"เสื้อของแบรนด์นี้ชั้นชอบมากเลย แต่พวกรุ่น limited แบบนี้ไม่เคยซื้อทันซะที นายไปหาซื้อมาได้ไงเนี่ย "
"อ๋อ.."

ฮิเดะพูดด้วยท่าทีธรรมดา ที่จริงแล้ว้ไม่ได้มีความคิดจะเมินอะไรโซอิจิซักนิดเดียว

"พอดีชั้นเคยทำงานร้านเสื้อผ้าที่ชิบุย่ามาก่อน ก็เลยซื้อของพวกนี้ได้ก่อนวางขายอ่ะ แล้วบางทีก็เป็นพวกของตัวอย่างที่เค้าเอามาให้ที่ร้านอะไรแบบนี้ มีเยอะเลย"
"เอ๋ จริงอะ!! สุดยอดเลย ดีจัง น่าอิจฉา"

" เห ถ้าชอบขนาดนั้นละก็ ชั้นให้ไปเลยก็ได้นะ"
" เอ๊ะ!! จริงอะ จะดีเหรอ"
"ไม่ต้องคิดมาก ที่บ้านชั้นมีอีกหลายตัวเลย" // สปอร์ตมากค่ะพ่อคุณ

ที่จริงแล้วฮิเดะก้รู้สึกถูกชะตาโซอิจิด้วยเรื่องของแฟชั่นการแต่งตัวอยู่เหมือนกัน ทั้งคู่ก้เลยคุยกันได้อย่างสบายๆ
สำหรับฮิเดะแล้ว เรื่องแฟชั่นก็บ้าพอๆกับที่บ้าดนตรีนั่นแหละ 
พอได้มีคนที่คุยเรื่องแฟชั่นได้  เจ้าตัวก็จ้อไม่หยุดทันที
จนกลายเป็นเพือนซี้กันไปโดยปริยาย

หลังจากงานคาราโอเกะวันนั้น ฮิเดะก็ได้เพื่อนคุยเรื่องแฟชั่นเพิ่มอีกคน  ทั้งคู่คุยกันบ่อยจนเรียกชื่อเล่นกันสั้นๆว่า ฮิเดะ และ โซ
ฮิเดะมักจะนัดโซไปกินเหล้า แล้วก็ร้องคาราโอเกะอยู่บ่อยๆ ทุกครั้งที่ไปคาราโอเกะ พอได้ยินเสียงฮิเดะร้องเพลง โซก็คิดชื่นชมอยู่ในใจอยู่เสมอว่า ไอ้หมอนี่ร้องเพลงเก่งจริงๆน๊า...  แทบไม่ต้องดูเนื้อเพลงเลยซักนิด  แถมเวลาร้องตะโกนขึ้นเสียงสูงๆก็ดูเหมือนทำได้สบายๆ  สุดยอดเลย

ฮิเดะเองก็ชอบเสียงของโซเหมือนกัน  เสียงทุ้มต่ำที่เป็นเอกลักษณ์แบบไม่เหมือนใคร
"สุดยอดอ่ะ   เสียงต่ำแบบนายมันดีมากเลย"ฮิเดะพูดชมโซไม่รู้กี่ครั้งที่มาคาราโอเกะด้วยกันจนโซต้องเอ่ยปาก
"พอเหอะๆ จริงๆชั้นไม่ค่อยถนัดร้องคาราโอเกะนักหรอกนะ"
"ไม่นะๆ เสียงต่ำของนายสุดยอดมาก ชั้นยังไม่เคยได้ยินใครมีเสียงโทนนี้มาก่อนเลย โอ้ย ดีอ่ะ"

พอได้ยินฮิเดะพูดชมแล้วชมอีก สำหรับโซอิจิแล้ว  บางทีมันก็เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนหน่อยๆ 
เพราะ ที่จริงแล้วโซไม่เคยบอกใครเลยว่าเค้าไม่ชอบเสียงต่ำๆของตัวเองเลยซักนิด

คุณแม่ของโซอิจิเป็นคนเสียงทุ้มต่ำมาก เวลาคนโทรศัพท์มาที่บ้าน พอคุณแม่รับสาย มักจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคุณพ่ออยู่บ่อยๆ สงสัยว่ายีนเสียงต่ำๆนี้มันคงเป็นกรรมพันธ์ที่ตกทอดมาถึงโซอิจิซะด้วย  โซมีเสียงต่ำมาตั้งแต่เด็กๆ ขนาดยังไม่เข้าสู่ช่วงวัยรุ่นเสียงก็ดูทุ้มต่ำเหมือนผู้ใหญ่ซะแล้ว ทำให้เจ้าตัวไม่ค่อยชอบเสียงของตัวเอง แล้วก็เลยไม่ค่อยได้ไปคาราโอเกะซักเท่าไหร่

การที่มีคนร้องเพลงเก่งๆอย่างฮิเดะมาชอบเสียงของตัวเอง แล้วบอกว่า "เสียงนายดีมากเลยนะ"  ทำให้โซรู้สึกชอบคาราโอเกะมากขึ้นอีกนิดนึง  

หลังจากที่่สนิทกันได้ไม่กี่เดือน แล้วฮิเดะก็เล่าเรื่องวง greeen ของตัวเองให้ฟัง

"ชั้นน่ะ ตอนนี้ทำวงดนตรีเป็นยูนิต 2 คน ชื่อว่าวง greeen  อยู่ละ ก็มีแต่งเพลงกันเอง แล้วก็อัดเสียงเป็น CD แจกกันเองในหมู่เพื่อนๆด้วยนะ นายเคยได้ยินบ้างมั้ย "

โซอิจิปกติเป็นคนที่ไม่ได้ชอบฟังเพลงอะไรมากเป็นพิเศษ  แถมไม่ได้อยู่ในหมู่วัยรุ่นที่ชอบฟังเพลงก็เลยไม่เคยไปไลฟ์เฮ้าส์หรือคอนเสิร์ตอะไรเลยซักครั้ง ถึงแม้ว่า greeen  จะดูเหมือนโด่งดังในหมู่วัยรุ่นที่โคริยาม่า แต่โซอิจิก็ไม่เคยได้ยินชื่อของวง greeen  ซะเลย

"ว่าแล้ว!! เสียงดีขนาดนี้ก็ว่าอยู่ว่านายน่าจะเป็นนักร้องอะไรแบบนี้   นี่คือเป็นนักร้องจริงๆด้วยสินะ"  โซอิจิพูดอย่างตื่นเต้น

" ฮ่า ก็ประมาณนั้น  เดี๋ยวเดือนสิงหาเราจะมีไลฟ์กันที่ไลฟ์เฮ้าส์ CLUB#9 ตรงหน้าสถานีโคริยาม่าด้วย  นายไปดูมั้ยล่ะ จะได้ฟังเพลงออริจินัลของพวกเราที่หาฟังที่อื่นไม่ได้ด้วยนะ " 

"เอ๋ ..งั้นเหรอ สุดยอดเลย"

" สนใจไปดูมั้ยล่ะ"

"แน่นอนๆ อยากไปสิ"

ที่จริงแล้วที่ผ่านๆมา โซอิจิไม่เคยมีความคิดอยากไปดูไลฟ์ของนักดนตรีไหนๆเลย  แต่เค้าก็คิดว่า...ถ้าเป็นวงของฮิเดะละก็ 
น่าไปดูซักครั้งเหมือนกันน๊า


นอกจากโซอิจิแล้ว  ยังมีอีกคนนึงที่ฮิเดะคิดว่าไม่ว่ายังไงก็อยากชวนให้ไปดูไลฟ์ให้ได้
คนนั้นก็คือ เด็กปี3ของคณะเดียวกัน เอสของชมรมบาสเก็ตบอล

ชื่อของเขาก็คือ
เท็นคัง  คุนิยูกิ

ฮิเดะรอจนชมรมบาสซ้อมกันเสร็จ แล้วก็เดินเข้าไปในโรงยิมที่ตอนนี้เหลือแค่คุนิยูกิ กำลังซ้อมอยู่คนเดียว
...
..

คุนิยูกิเป็นหนุ่มหล่อ สูงยาวเข่าดี ถึงจะเรียนปีเดียวกัน แต่ก็อายุน้อยกว่าฮิเดะถึงเกือบๆ 2 ปี เป็นคนที่ให้ความรู้สึกง่ายๆ สบายๆ ตอนอยู่ปีหนึ่ง ทั้งสองคนไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เพราะคุนิก็ยุ่งๆกับการซ้อมบาสเก็ตบอลตลอด แต่หลังๆนี่ก็เริ่มมีการชวนกันไปกินเหล้า ไปคาราโอเกะด้วยกันกับเพื่อนๆบ้าง

"คุนิ เย็นนี้ที่เค้าไปคาราโอเกะกันอ่ะ   นายไปด้วยใช่ป่าว"
" โอ้! ไว้ซ้อมบาสเสร็จแล้วจะรีบตามไปเลย"

บรรยากาศการพูดคุยง่ายๆเป็นกันเองแบบนี้คือเรื่องปกติ
ตอนที่ greeen  ออกมินิอัลบั้มมาเป็น CD 2 แผ่น  คุนิเองก็ได้รับแจกไปด้วย พอฟังแล้วก็รู้สึกติดใจเพลงของ greeen  ในทันที ด้วยความที่คุนิก็ชอบฟังเพลงเหมือนกัน  ทำให้คุนิและฮิเดะได้คุยกันมากขึ้น

"เสียงของคุนิเป็นเสียงที่หาได้ยาก เหมือนของขวัญจากพระเจ้าเลย" ฮิเดะบอกกับคุนิตอนที่ไปคาราโอเกะด้วยกันครั้งแรก
เสียงโทนต่ำแต่ฟังง่าย แฝงไปด้วยความอบอุ่น  ยิ่งตอนที่ร้องพวกเพลงฮิปฮอบในคาราโอเกะนี่คือ เสียงเข้ากันมากๆ

แน่นอนว่าเพลงของวง greeen ที่ตอนนั้นถือว่าเป็นวงอินดี้ทำเล่นๆกันเอง ไม่มีให้ร้องในคาราโอเกะ 
บางครั้งพวกฮิเดะก็มักจะร้องเพลง greeen   ด้วยกันกับเพื่อนๆในเวอร์ชั่นอคาเปร่า (ร้องเพลงประสานเสียงแบบไม่มีดนตรี) พอได้ยินเสียงของคุนิสดๆขึ้นมา  ฮิเดะถึงกับดีใจจนน้ำตาจะไหล

"คุนิ!!  เสียงของนายมัน..มันสุดยอดมากๆ เสียงต่ำแต่นุ่มนวล โอ้ย เสียงดีมาก"

พอมองหน้าฮิเดะที่พูดชื่นชมอย่างจริงจัง คุนิก็ถึงกับหัวเราะออกมา

"ส่วนนึงก็เพราะว่าเพลงของ greeen  มันดีไงล่ะ ฮ่าๆๆ"
"แล้วนี่..ว่าแต่พวกนายแต่งเพลงกันยังไงเหรอ กว่าจะได้เพลงดีๆแบบนี้มา เริ่มจากตรงไหน" คุนิถาม

"เอ๊ะ  สนใจเหรอ  งั้นลองมาดูพวกเราแต่งเพลงมั้ยล่ะ "

ฮิเดะเ่อยปากชวนคุนิมาแต่งเพลงด้วยกันที่ห้องของนาวี //โดยไม่เอ่ยถามเจ้าของห้องเลยซักนิด 555

"เอ๊ ได้เหรอ ก็น่าสนใจดีนะ เอาไว้จะลองไปดูละกัน"

ในบ่ายวันต่อมา คุนิก็ไปที่อพาร์ตเม้นท์ดรีมสเตจ  ห้องของนาวี
คุนิกับนาวี เคยเห็นหน้ากันมาบ้างอยู่แล้วในห้องเรียน แม้จะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นคนแปลกหน้า 
หลังจากที่ฮิเดะแนะนำนาวีเสร็จ  ทั้งคู่ก็เริ่มแต่งเพลงสดๆด้วยกัน

"โอวว สุดยอดด นี่เค้าแต่งเพลงกันแบบนี้เหรอเนี่ย " คุนิเอ่ยปากชมไม่หยุด พอเห็นฮิเดะเริ่มดีดกีตาร์ไป ร้องเพลงไป เนื้อเพลงใหม่ๆถูกจดลงบนกระดาษคำแล้วคำเล่า เป็นอะไรที่น่าตื่นตามาก

ในหมู่เพื่อนๆทั้งหมด  คุนิถือว่าเป็นแฟนลำดับต้นๆของวง greeen  เลยทีเดียว
.
.
.
ฮิเดะรอคุนิอยู่หน้าโรงยิมประมาณ 15 นาที จนชมรมบาสซ้อมเสร็จ  แล้วคุนิที่กำลังเอาผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อบนหน้าก็หันมาสบตาพอดี

"อ๊ะ ฮิเดะ ว่าไง มีอะไรเหรอ" คุนิเอ่ยปากทักขึ้นก่อน  นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นฮิเดะมาหาถึงในโรงยิม
" อืม เรื่องไลฟ์ของวง greeen   ที่จะจัดที่ CLUB#9 ตรงหน้าสถานีโคริยาม่า  นายไปดูมั้ย"
คุนิรู้เรื่องไลฟ์ของ greeen  อยู่แล้วในฐานะแฟนคนหนึ่ง 
"อ๋อ จริงๆวันนั้นชั้นมีซ้อมบาสที่ชมรมนะ   ลาหยุดไม่ได้ด้วยสิ  แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวซ้อมเสร็จแล้วจะรีบไปดูเลย!"
"โอเค แล้วจะรอนะ!"

ฮิเดะเดินออกมาด้วยสีหน้าดีใจสุดๆ
ในที่สุดก็ชวนคุนิกับโซมาดูไลฟ์ของวงgreeen  สำเร็จแล้ว ~~

ฮิเดะอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี เหมือนจะมีแผนการอะไรในใจ ก่อนที่จะขับรถออกไปจากมหาลัย 
ใช้เวลาแค่ 3 นาทีก็ถึงอพาร์ตเม้นดรีมสเตจ ที่ห้องของนาวี และเริ่มซ้อมเพลงที่จะขึ้นแสดงไลฟ์เป็นปกติเหมือนทุกๆวัน