Sorette kiseki -บทที่ 2.10 ความคิดของคุณพ่อ

บทที่ 2.10

ความคิดของคุณพ่อ

จินยังคงแต่งเพลง ไปไลฟ์เฮ้าส์ และทำงานพิเศษเรื่อยไปจนอายุ 20   

เริ่มสนิทกับพวกวงของรุ่นพี่ที่ ไลฟ์เฮ้าส์แล้ว แต่ก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ขัดใจอยู่ นั่นก็คือพวกระบบอาวุโส ที่ทำให้ทั้งจินและสมาชิกคนอื่นๆในวงเป็นเหมือนคนรับใช้ของพวกพี่ๆเสมอมา

"จิน ตอนนี้ชั้นอยู่สนามบินที่ไอจิ มารับหน่อยสิ" 

รุ่นพี่โทรมาในตอนรุ่งเช้า  จินก็ต้องขับรถมอเตอร์ไซด์จากเกียวโตไปจังหวัดไอจิเพื่อไปรับรุ่นพี่

ทำอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ เอาใจพวกรุ่นพี่ไปเรื่อยๆ จะได้เป็นมืออาชีพจริงๆเหรอ จินเริ่มคิดแล้วคิดอีก

ถ้ายังอยู่ที่เกียวโตแบบนี้ต่อไป ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแน่ๆ

วันหนึ่ง จินพูดกับนิวะจังออกไปตรงๆ

"ชั้นว่าจะไปทำงานที่โตเกียวนะ  ถ้ายังอยู่เกียวโตแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้เป็นมืออาชีพแน่ๆ"

นิวะจังเลยหน้าขึ้นมามองจิน แล้วตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"โทษที  ชั้นไม่ไปกับนายด้วยหรอกนะ ไม่ได้มีความอยากจะไปขนาดนั้น แล้วชั้นก็ไม่ได้มีพรสวรรค์จริงๆแบบนายด้วย  นายกับชั้นมันต่างกัน"

สมาชิกของวง CHILD คนอื่นๆก็คงไม่มีใครเห็นด้วยกับความคิดนี้เหมือนกัน  นี่จะเป็นการเดินทางของจินแค่เพียงคนเดียว

...

.

หลังจากที่ไปเสาะหาที่อยู่ในโตเกียวได้ จินก็กลับมาเก็บของและเตรียมตัวเดินทางครั้งใหม่

"พรุ่งนี้ชั้นจะไปละนะ  ไม่ได้บอกพวกรุ่นพี่แล้วก็สมาชิกวงคนอื่นๆเอาไว้ด้วย  จะไปทั้งแบบนี้แหละ"

"อืม  เข้าใจละ โชคดี"  นิวะจังพูดพร้อมยกมือบายๆ

"นายก็เหมือนกัน โชคดีนะ"

"โอ้ส!"

นิวะจังยื่นจดหมายที่เขียนกับมือให้จินฉบับนึง 

จินเปิดอ่านเมื่อกลับมาถึงห้องที่ว่างเปล่า

"นายน่ะ  ไม่ว่าจะเหงาแค่ไหน ก็อย่าลืมเส้นทางที่ตัวเองเลือกเดินไปแล้วนะเว้ย !!

"ช่วยทำความฝันของพวกเราให้เป็นจริงด้วย"

นิวะที่หน้าตาน่ากลัว แล้วยังเป็นพวกแยงกี้  ดูไม่น่าเชื่อว่าจะเขียนอะไรที่มันดูอบอุ่นแบบนี้ได้

จินอมยิ้ม แล้วพับกระดาษนั้นใส่กระเป๋ากางเกงยีนไป

เช้าที่เหน็บหนาววันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์ จินกลับมาที่บ้านอีกครั้งเพื่อบอกแม่ว่าตัวเองกำลังจะเดินทางไปโตเกียว

เนื่องจากเป็นหยุดสุดสัปดาห์ คุณพ่ออาจจะอยู่บ้านก็ได้  

จินอยากจะรีบบอกแล้วรีบไปให้เร็วที่สุดเพราะไม่อยากเจอหน้าคุณพ่อก็เลยไม่ได้เข้าไปในบ้าน

พอพูดกับแม่จบ จินก็ไปสตาร์ทเครื่องรถมอเตอร์ไซด์แล้วหันมาอีกครั้ง

"งั้นผมไปละนะแม่"

"จ้ะ ไปดีมาดีนะ ระวังตัวด้วยนะ  ถ้าไปถึงโตเกียวแล้วติดต่อแม่มาด้วยนะจ๊ะ"

ไม่ว่าจะโตซักแค่ไหน ความเป็นห่วงของคนเป็นแม่ก็ไมไ่ด้ลดลงเลย

เสียงเปิดประตูดังขึ้น 

คุณพ่อเดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"มีเรื่องจะบอกแกไว้อย่างนึง"

จินนิ่งเงียบ  ยืนมองหน้าคุณพ่อด้วยแววตาที่เย็นชา

"แกน่ะ ลองเอาชนะชั้นให้ได้สิ"

คำพูดสั้นๆที่ไม่ค่อยเข้าใจ จินเลยเอ่ยถามกลับไปอีกครั้ง

"หมายความว่ายังไงครับ"

"ไอ้ดนตรีที่แกเล่นอยู่น่ะ ถึงจะทำผิดพลาดไปซักกี่ครั้ง ก็ไม่ได้ทำให้มีคนตายน่ะนะ"

"แต่ในโลกของชั้นน่ะ ผิดพลาดแค่นิดเดียวก็ทำให้คนตายได้แล้ว ดังนั้นจึงจำเป็นต้องเรียนให้มาก  ต้องพยายามให้มากไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด  การเป็นหมอน่ะ  ในขณะที่มอบชีวิตให้กับผู้คน ก็สามารถพรากชีวิตของผู้คนได้เหมือนกัน  ถ้าช่วยเอาไว้ได้ก้กลายเป็นพระเจ้าในสายตาของคนอื่น  แต่ถ้าช่วยเอาไว้ไม่ได้ก็จะโดนรุมมต่อว่าจากทางญาติๆของผู้เสียชีวิต ..

ระหว่างที่อยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยการต่อสู้กันนั้นก็ต้องพัฒนาฝีมือตัวเองให้ดีขึ้นไปด้วย จะเอาแต่ใจตัวเอง ทำแต่เรื่องที่ตัวเองอยากทำนั้นไม่ได้เด็ดขาด
ถ้านับกันในเรื่องของความเอาจริงเอาจังตรงนี้น่ะ  นายไม่มีทางชนะชั้นได้เลย"

"..."

"โลกของชั้นน่ะ คำโกหกเป็นสิ่งต้องห้าม  ถ้าพูดโกหกไปเมื่อไหร่อาจจะมีคนตายก็ได้ งานของชั้นน่ะ เพื่อที่จะรักษาชีวิตผู้คนไว้ จะโกหกไม่ได้เด็ดขาด"

"ส่วนแกน่ะ อยากเป็นอิสระสินะ ไอ้ความอิสระที่แท้จริงของแกมันคืออะไรกันแน่ ได้มีชีวิตที่ชอบ  ได้ทำแต่สิ่งที่ชอบงั้นเหรอ ? ถ้าแกคิดแบบนี้ละก็  แสดงว่าแกยังไม่รู้จักความอิสระที่แท้จริงซะเลย "

"ความอิสระน่ะนะ ถ้าอยากจะได้มันมาก็ต้องเตรียมใจเสี่ยงชีวิตกับมัน "

"......"

"ชีวิตแกมันเป็นของแก ดังนั้นก็ต้องกล้าเผชิญหน้ากับมันให้มากกว่านี้ อย่าเอาแต่โกหกเพื่อหลบปัญหา ถ้าความจริงมันจะทำให้แกเจ็บก็ยอมรับมันซะ  ยังดีกว่าไปทำให้คนอื่นเค้าเจ็บปวด 

ก็แค่นั้นแหละ เข้าใจนะ"

"......"

จินยืนนิ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาได้ ณ ตอนนั้น

คุณพ่อที่ทำตัวเป็นเหมือนพระเจ้าในบ้าน ทั้งดุและเข้มงวด แล้วยังเป็นจอมเผด็จการ คอยเจ้ากี้เจ้าการเรื่องของตัวเองมาตลอด  คุณพ่อที่อยู่ในโลกของการทำงานที่ต้องไม่มีข้อผิดพลาด  พอหวนคิดกลับไปแล้ว เพิ่งจะเข้าใจสิ่งที่พ่อต้องการจะสอนก็วันนี้เอง

ภาพเก่าๆที่ย้อนกลับมากลับมาในหัว

เพราะไม่อยากโดนว่า  ก็เลยโกหกไปเรื่อย

เพราะไม่อยากวุ่นวาย เพื่อผลประโยชย์ของตัวเอง  เพื่อจะได้ทำอะไรที่ชอบ  ก็เลยโกหกคนอื่นไปนับครั้งไม่ถ้วน..

ตัวตนของตัวเองที่เป็นแบบนั้น .. ไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อนเลยจนวันนี้ ..

"ขอบคุณฮะ"

จินพูดพึมพำภายใต้หมวกกันน็อค แล้วบิดคันเร่งมอเตอร์ไซด์ออกจากบ้านไป  มุ่งหน้าสู่โตเกียว