Sorette kiseki - บทที่ 1.3 พอพักอิคง

บทที่ 1.3

หอพักอิคง

ภาพ Google map จากสถานที่จริง เดาๆเอาค่ะ เป็นชุมชนที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียน แถวนี้มีหลายหอพักเลยไม่รู้อันไหนแน่

หอพักที่ฮิเดะอยู่ ชื่อว่าหออิคง (ใช้กันคันจิ 魂 ที่แปลว่าสปิริต..จิตวิญญาณ..ประมาณนี้ละมั้ง)
การเดินทางจากหอพักไปโรงเรียน ต้องเดินขึ้นไปบนเนินประมาณ 5 นาที
เป็นหอพักที่สามารถพักได้ประมาณ 50คน

แม้นักเรียนส่วนใหญ่จะเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในจังหวัดโคจิ  แต่ก็มีนักเรียนจากจังหวัดอื่นๆที่สอบเข้ามาจากทั่วประเทศด้วยเช่นกัน  ไม่ว่าจะเป็นเด็กจากเมืองใหญ่อย่างโตเกียว โอซาก้า ก็มีให้เห็นอยู่บ้าง ดังนั้น..ประโยคคำถามยอดฮิต ที่ส่วนใหญ่จะถามกันเมื่อแนะนำตัวเสร็จก็คือ

"บ้านอยู่ไหนเหรอ"
"เป็นคนจังหวัดอะไรอะ"
"เกิดที่ไหนเหรอ"
"พักหอที่ไหน"

หลังจากที่ฮิเดะไล่ถามเพื่อนๆเกือบทั้งห้อง เขาก็พบว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่มาจากจังหวัดเกียวโต
และเมื่อเกิดที่เกียวโต ก็แน่นอนว่าเขามักจะพูดสำเนียงคันไซจนติดปาก

"คำนี้คนเกียวโตจะพูดยังไงเหรอ"
"นี่ๆ พูดแบบคันไซให้ฟังหน่อยสิ"

เพื่อนๆที่อยากรู้อยากเห็น มักจะชวนฮิเดะคุยอยู่เสมอ เพราะภาษาคันไซเขามันช่างน่าสนใจ

"สุมาเฮน" (โทษทีเห๊อะสู) --- > ไม่รู้จะแปลยังไงให้มันเป็นสำเนียงคันไซ แฮะๆ
"นันเดะยาเนน" (อะไรของแกนิ)
"โอเระ อิโซกาชี่เนน" (ตรูจิยุ่งหลาย ไม่ว่างมาเล่นกับพวกแกหรอก)
ฮ่าๆๆๆ

ด้วยมุกตลกมากมาย และสำเนียงเหน่อๆแบบคันไซ ทำให้รอบๆตัวฮิเดะมักจะมีเพื่อนๆรายล้อมอยู่เสมอ
จนเขาได้รับสมญานามว่าเป็นดาราตลกประจำชั้นเรียนไปซะแล้ว
...
..
.
หลังจากที่ถามไถ่เรื่องราวทั่วๆไปกับเพื่อนร่วมห้อง  หัวข้อต่อไปที่จะคุยกัน ก็มักจะเป็นเรื่องเรียนต่อ
เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่เน้นสอบเข้ามหาวิทยาลัย  จึงมีเด็กที่ค่อนข้างเอาจริงเอาจังอยู่เต็มไปหมด

"ชั้นตั้งใจจะเข้าโตได ก็เลยมาสอบเข้าเรียนที่นี่หล่ะ  แล้วนายจะไปเข้าที่ไหน?  ที่โตไดเหมือนกันป่าว? หรือเคโอ? หรือวาเซดะ? "
เป็นคำถามจากเพือนร่วมห้องคนหนึ่งที่มาจากจังหวัดโคจิ  เขาเป็นเด็กชายที่มีความสูงน้อยกว่าฮิเดะถึง 30cm

"ห๊ะ?"
ฮิเดะมองลงมาราวกับไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคำถามของเด็กที่อายุเท่ากัน

"เอ่อ ชั้นน่ะ...ตอนนี้ไอ้เรื่องเข้ามหาวิทยาลัยอะไรนั่นไม่เคยอยู่ในหัวเลยว่ะ   ชั้นมาเข้าเรียนที่นี่เพื่อมาหาซากาโมโตะ เรียวมะเท่านั้นแหละ"  ....ฮิเดะตอบไปตามตรง
"นี่เราเพิ่งจะอายุ 13 กันเองนะ จะรีบเอาตัวเองไปผูกไว้กับเรื่องพวกนั้นทำไมกันเนี่ยยย"

เอาแต่เรียนๆๆนี่มันโลกแคบชะมัด.. เขาคิดเช่นนั้น
...
.
ตามกฏของหอพัก สามารถออกไปข้างนอกวันหยุดได้ แต่ต้องกลับไม่เกิน หนึ่งทุ่ม และต้องเขียนบอกผู้คุมหอไว้เสมอว่าจะไปที่ไหน   ในวันหยุด ฮิเดะจึงมักจะยืมจักรยานของเพื่อนขี่ไปโน่นไปนี่อยู่บ่อยๆ
ทุกๆวันมีแต่เรื่องน่าสนุก เขาไม่เคยมีช่วงเวลาที่ home sick คิดถึงบ้านเลยซักครั้งเดียว

เนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงที่จะเป็นวัยรุ่น ฮิเดะจึงได้ยินเสียงเพื่อนๆหลายคนเริ่มเปลี่ยนไป
ในบรรดาเพื่อนๆเหล่านั้นนั้น มีอยู่คนนึงที่ฮิเดะสนใจเป็นพิเศษ ..เป็นเด็กที่มาจากโตเกียว

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่โคจิ...ไม่สิตั้งแต่เกิดมา ..เพิ่งจะเคยได้ยินสำเนียงโตเกียวแบบชัดๆเป็นครั้งแรก!!
แน่นอน เขาไม่พลาดที่จะเข้าไปคุยด้วย

"นี่นายชอบฟังเพลงแบบไหนเหรอ"
" ชั้นเหรอ ..  ก็ต้องมิสชิลด์อะนะ( Mr.Children )”
น้ำเสียงที่ฟังสบายๆแบบเป็นกันเองแบบคนโตเกียว พอได้ฟังสำเนียงแบบนั้น ฮิเดะก็รู้สึกเหมือนกำลังฟังเพลงซ้ำไปซ้ำมา มันโดนใจมาก **comment# เนื่องจากเพลงส่วนใหญ่จะใช้สำเนียงแบบกลางค่ะ  เป็นภาษาญีุ่ปุ่นที่มีการออกเสียงแบบที่นักเรียนต่างชาติอย่างเราๆเรียนกันนี่แหละ

"ภาษากลาง...นี่นายคนโตเกียวเหรอ!! สุดยอดดอะ"
"เห..ไม่หรอก.. พูดภาษาถิ่นแบบคนอื่นๆไมไ่ด้ซักนิดเดียวก็เลยต้องพูดภาษากลางเท่านั้นแหละ "
"เท่ห์จ๊างงงมาก"  (ในหนังสือใช้คำว่า ちゃんき　เป็นภาษาถิ่นแบบวัยรุ่นของจ.โคจิ แปลว่า โคตรเท่ห์ เหมือนคำว่า kakkoi ในภาษากลาง  ค่ะ)
"เท่ห์จ๊างง อะไรของนายเนี่ย ~~~"


ที่พอพักอิคง
ระยะเวลา 2 เดือนแรก เป็นช่วงเวลาแห่งการปรับตัว  เด็กๆที่เคยพูดแต่ภาษาบ้านเกิดของตัวเอง  พอผ่าน2เดือนแรกไปแล้ว ทุกคนก็เริ่มจะคุ้นชินกับภาษาถิ่นแบบโทสะที่ใช้กันในจังหวัดโคจิ  และกลายเป็นว่าต่างคนต่างก็คุยกันด้วยสำเนียงแบบโทสะไปเลย

ที่หอพักนั้น ปกติจะต้องนอน ห้องละ 4คน  คือมีเตียง 2 ชั้นอยู่ 2 เตียง
แต่ฮิเดะกลับได้มาอยู่ห้องแบบ 2คน ด้วยเหตุผลว่า เขาตัวใหญ่กว่าเด็กคนอื่นๆ  อาจารย์จึงได้พิจารณาให้เขานอนกับเด็กอีกคนนึงที่สูง 170 เช่นเดียวกัน  ชื่อของเด็กคนนั้นคือ นิไคโด

ห้องที่นอนสองคน มีเตียงแบบ 2 ชั้นอยู่แค่เตียงเดียว ทำให้ห้องดูโล่งมากเมื่อเทียบกับห้องอื่นๆ
ฮิเดะนอนที่ชั้นบน มองเห็นห้องโล่งๆก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีจัง

ในช่วงเวลาว่าง ฮิเดะจึงมักจะเล่นกีตาร์และร้องเพลงอยู่ในห้อง  ถ้าอยู่ห้องสี่คนละก็ คงจะมีคนรำคาญเสียงกีตาร์ของเขาแน่ๆ  โชคดีที่นิไคโดก็เป็นพวกชอบฟังเพลงเหมือนกัน  การได้มาอยู่ห้องแบบสองคน ทำให้ดูมีอิสระมากขึ้นจริงๆ

เมื่อเริ่มเทอมใหม่ หลังจากที่อะไรๆเริ่มลงตัว  ก็เป็นเวลาที่ต้องเลือกเข้าชมรม

ฮิเดะได้เลือกเข้าชมรมเคนโด้...และลาออกจากชมรมในเวลาอันสั้น

เหตุผลนั้นคือ??

ที่จริงแล้วฮิเดะเองก็เล่นเคนโด้มาตั้งแต่อายุ 7ขวบ
โดยคุณแม่จะพาไปที่โรงฝึกเคนโด้ใกล้ๆบ้านอยู่เสมอ

คุณพ่อของฮิเดะที่มีฝีมือเคนโด้ถึง 7 ดั้ง มักจะมาเป็นโค้ชให้ฮิเดะในช่วงวันหยุดอยู่บ่อยๆ

"จับดาบหลวมแบบนั้นไปสู้ใครเค้าไม่ได้หรอก กำให้มันแน่นๆหน่อยสิ"

เสียงของคุณพ่อที่คอยสอนอย่างเข้มงวดดังก้องโรงฝึก
หากละสายตาไปเพียงชั่วแป๊บเดียว ก็หมายถึงอันตรายที่จะพุ่งเข้ามา

"หน้าผาก" "ข้อมือ" "ท้อง" !!
เสียงตะโกนของพ่อที่ดังลั่นพร้อมกับดาบไม้ไผ่ที่ฟาดลงมาลงบนเสื้อเกราะ  เป็นสิ่งที่ฮิเดะต้องเจอทุกๆวันหยุด

ผลจากการฝึกอย่างจริงจัง ทำให้ฮิเดะได้รับรางวัลในการแข่งเคนโด้ระดับประถมอยู่บ่อยๆ

ที่ชมรมเคนโด้โรงเรียนใหม่ ...เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าจะออกจากชมรมเร็วขนาดนี้...

"วิธีผูกเชือกชุดเกราะแบบนั้นมันผิดนะ "
อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมพูดกับฮิเดะในช่วงวันแรกๆที่เริ่มเข้าชมรม

ผิดเหรอ??
วิธีผูกเชือกแบบนี้ เป็นสิ่งที่คุณพ่อได้สอนมา  และเขาก็ผูกเชือกแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าจะเป็นการแข่งนัดไหนๆ  และเขาก็เห็นนักเคนโด้ในโอซาก้าผูกเชือกแบบนี้ทั้งนั้น..

"วิธีการผูกแบบนี้.. พ่อของผมเป็นคนสอนมาครับ  .. นักเคนโด้ที่โอซาก้าก็ใช้วิธีการผูกแบบนี้นะครับ"
ฮิเดะตอบอาจารย์ไปตามตรงหวังจะให้อาจารย์เข้าใจสิ่งที่เขาทำ

"แต่ถ้าจะเรียนที่นี่..ก็ต้องทำตามวิธีของที่นี่  เปลี่ยนซะ"
อาจารย์ตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

"....."
ฮิเดะรู้สึกว่าอาจารย์กำลังจะบอกว่าเคนโด้ที่คุณพ่อคอยสอนเขามามันผิด... ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำปฏิเสธมากมาย..จะให้ทิ้งเคนโด้ที่เคยเรียนมาแล้วให้ยอมรับวิธีของที่นี่แทนงั้นเหรอ??

"ผมก็ผูกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ... คำพูดที่คุณพ่อสอนมา ผมไม่อยากทิ้งมันไปครับ..ผมขอผูกแบบเดิมนะครับ"
ฮิเดะไม่ได้มีความตั้งใจจะต่อต้านอาจารย์หรือชวนทะเลาะ
แค่อยากให้อาจารย์เข้าใจเขาบ้างก็เท่านั้นเอง

"นายน่ะ  ถ้าคิดแบบนี้ก็อยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ"
"..."
"เข้าใจแล้วครับ"
ฮิเดะลุกขึ้น ก้มทำความเคารพอาจารย์หนึ่งครั้ง และออกจากชมรมเคนโด้ไปโดยไม่มีความเสียใจใดๆทั้งสิ้น


**comment# ฮิเดะ.. นังเด็กเกรียน 55  จริงๆแล้วฮิเดะนี่นิสัยเหมือนลูฟี่มากค่ะ เป๊ะเลย