Sorette kiseki - บทที่ 1.5 ฮิโตะโยชิ และ ฮิเดอัตสึ

บทที่ 1.5

 ฮิโตะโยชิ และ ฮิเดอัตสึ

โกะได ฮิโตะโยชิ

เป็นคนที่มีเซ้นทางดนตรีดีเลิศ และเป็นพี่ชายที่ฮิเดะสนิทมากที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้ง 3 คน
และยังเป็นคนที่ทำให้ฮิเดะเริ่มสนใจในเสียงดนตรีด้วย

ฮิโตะโยชิ เป็นเด็กหัวดี ..เรียกได้ว่าผลการเรียนดีมากตั้งแต่เด็กๆ
คุณพ่อที่เป็นศัลแพทย์ด้านหัวใจอยากจะให้ลูกชายเป็นแพทย์เช่นเดียวกัน  จึงให้เขาเรียนคลาสสำหรับเด็กอัจฉริยะมาตลอด แต่พอเริ่มเป็นวัยรุ่น ด้วยความคิดหลายๆอย่างที่ไม่ค่อยทรงกัน ฮิโตะโยชิก็เริ่มที่จะต่อต้านคุณพ่อ

ชื่อฮิโตะโยชิ ที่เขียนด้วยคันจิ 仁義 ซึ่งคุณพ่อเป็นคนตั้งให้ เมื่ออยู่ในวัยต่อต้าน เขาบอกกับแม่ พี่สาว และคนอื่นๆว่าอย่ามาเรียกว่าฮิโตะโยชินะ  ชื่อของผมคือจินกิต่างหาก
(คันจิตัวนี้ ถ้าอ่านตามปกติ จะอ่านว่า jingi แปลว่าคุณธรรมค่ะ)

ฮิโตะโยชิ หรือจินเริ่มโดดเรียน บางครั้งก็มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนอื่นและยังมีกิริยาที่ต่อต้านไม่เชื่อฟังอาจารย์  แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผลการเรียนของเขาก็ยังอยู่ในกลุ่มท้อปมาตลอด  ทำให้เขาเป็นเด็กมีปัญหาที่รับมือได้ยากมากในสายตาของอาจารย์ทุกคน

คนที่ทำให้จินเริ่มหลงใหลในเสียงดนตรีก็คือ โคมุระ เท็ตสียะ จากวง TM Network จินชื่นชอบวงนี้มากจนสมัครเป็นสมาชิกแฟนคลับเลยทีเดียว

จินตกลงกับคุณพ่อว่าจะรักษาผลการเรียนให้ดี แลกกับเครื่อง synthesizer  (ภาษาไทยเรียกว่าเครื่องสังเคราะห์เสียง รูปร่างคล้ายๆคีย์บอร์ด สามารถใช้แต่งเสียงแปลกๆได้) แม้เขาจะโดดเรียนหรือเกเรไปบ้าง แต่ผลการเรียนก็ไม่เคยตก   คุณพ่อจึงต้องจำใจซื้อเครื่อง synthesizerให้

ตัวอย่างรูปเครื่อง synthesizer  

ห้องของฮิเดะกับจินถูกกั้นไว้ด้วยประตูกระดาษบางๆ
(เป็นประตูเลื่อนแบบญี่ปุ่นอะค่ะ คงจะนึกภาพออกนะ)
แฉ่งๆๆๆ แก๊งๆๆๆ
เสียง synthesizer ดังลอดมาถึงห้องของฮิเดะ จนเขาทนไม่ไหวต้องแอบเปิดประตูดู

จินนั่งอยู่ในห้องที่มืดมิด กำลังมีสมาธิกับการควบคุมเสียงของ synthesizer  ให้เป็นไปตามใจ  แสงสีแดง สีเขียว สีม่วงจาก synthesizer  ส่องสลับไปมา ท่ามกลางความมืด สำหรับฮิเดะที่เพิ่งจะขึ้นชั้นประถม ห้องนั้นช่างดูลึกลับเหมือนดินแดนสนธยา

ฮิเดะเอาแต่แอบมองอยุ่เงียบๆ เหมือนหัวขโมยที่แอบดูเจ้าของบ้านทำงาน

แว่บนึงที่จินรู้สึกตัว และหันมาสบตากับฮิเดะที่แอบอยู่หลังประตู
"ฮิเดะ  แอบดูอะไรห๊ะ "
"พี่จิน ทำอะไรอยู่"
ดูเหมือนน้องชายคนนี้จะเป็นคนเดียวในบ้านที่เรียกพี่ชายคนนี้ว่าจิน ทำให้จินรู้สึกดีใจเล็กๆอยู่เหมือนกัน

"เข้ามาดูปะ"
"หวา.. ไม่อะ ห้องพี่ดูน่าขนลุกชะมัด"

จินยักไหล่ ยิ้มเล็กๆแล้วเล่น synthesizer  ต่อด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
ฮิเดะก็ยังคงนั่งแอบมองดูอย่างสนใจ
จนคุณพ่อเดินขึ้นมาเปิดประตูห้องของจิน และตะโกนเสียงดัง
"หนวกหู!!"

ชิ้งงงง
ความเงียบเข้าปกคลุมพี่น้องทั้งสองคนทันที....
...


ฮิเดะเริ่มสนใจดนตรีและการเต้นเป็นครั้งแรก ตอนอายุ 8 ขวบ  เมื่อท่าเต้น moon walker ของไมเคิล แจคสัน กำลังเป็นฮิตสุดๆ ฮิเดะที่กำลังหลงไหลไมเคิล ก็เลียนแบบทั้งท่าเต้น การร้องเพลง และวิธีการพูดของไมเคิลอยู่ตลอดเวลา

ท่าเต้นแบบหุ่นยนต์ของไมเคิลแจ็คสัน มันโดนใจมาก ฮิเดะเป็นพวกที่ ถ้าชอบอะไรแล้วก็จะทุ่มเทสุดๆ ในตอนนั้น เรียกได้ว่า ทุกเซลในตัวเขา คือไมเคิล แจคสัน เลยทีเดียว

พอเริ่มเต้นแบบไมเคิลได้  เขาก็มักจะเต้นโชว์ให้เพื่อนๆในห้อง และให้คนที่ครอบครัวฟัง และได้รับเสียงเชียร์อยู่เสมอ

แต่ถ้าเป็นเพลงญี่ปุ่น ..
แน่นอนว่า B'Z คือที่สุดของที่สุด
ครั้งแรกที่ได้รู้จัก B'Z คือตอนที่ดูรายการเพลงจากโทรทัศน์ แล้วได้เห็น B'Z แสดงเพลง 孤独のRUNAWAY

เพลงนี้จ้า



"วงอะไรเนี่ย...โคตรเท่ห์สุดๆไปเลย!!!"

พอ B'Z ออกอัลบั้มแรก "MARS" แน่นนอน...เขาไปซื้อมาฟังทันที
เสียงกีตาร์ของมัทซึโมโต้ ทาคาฮิโระ จาก B'Z นั้นมันหนักแน่น และให้ความรู้สึกเท่ห์มากๆ
ฮิเดะพยายามจะเลียนแบบทั้งการร้องและท่าดีดกีตาร์แบบ B'Z   แต่ว่าไม่ว่าจะเลียนแบบยังไง ถ้าไม่มีกีตาร์ของจริงด้วยแล้วมันก็ไม่มีทางเหมือนได้เลย

"พี่จิน ผมอยากลองดีดกีตาร์ไฟฟ้าบ้างอะ"
ฮิเดะพูดบ่นกับพี่ชายที่กำลังนั่งดีดกีตาร์ไฟฟ้าของเขาอยู่ในห้อง

"เหรอ อ่ะ ลองอันนี้ดูดิ"
จินยื่นกีตาร์ในมือส่งให้และอธิบายการวิธีเล่นให้กับน้องชายที่กำลังอยากรู้อยากเห็น
มันเป็นกีตาร์ les paul สี sky blue

กีตาร์หน้าตาประมาณนี้ละมั้ง หารูปมาจากกูเกิ้ลค่ะ

"ถ้าอยากได้ เอาไปเลยก็ได้นะ"
"เอ๋!? จะดีเหรอ"
"อื้ม เอาไปเหอะ"

ฮิเดะยิ้มไม่หุบ แม้จะเป็นกีตาร์มือสองจากพี่ชาย แต่ก็รับเป็นกีตาร์ตัวแรกในชีวิตของเขา
ไม่ว่าเมื่อไหร่จินก็ใจดีกับน้องชายคนนี้อยู่เสมอ..
ถึงพี่จะยกให้ฟรีๆ...แต่ในตอนนั้นฮิเดะก็คิดแล้วว่า อยากให้อะไรตอบแทนบ้าง  ในตอนปีใหม่ เขาจึงเก็บเงินค่าขนมที่ได้มาเอาคืนให้พี่ชาย เพื่อซื้อกีตาร์ไฟฟ้าตัวนั้นมา

เวลาว่างๆ ฮิเดะจะนั่งเล่นกีตาร์บนเตียงนอนอยู่เสมอๆ
แต่ถึงจะเล่นดูยังไงก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองจะเก่งขึ้นมาเทียบเท่ามัทซึโมโต้ ซังจากวง B'Z ได้
อย่างไรก็ตาม ถ้าเป็นเรื่องกีตาร์ไฟฟ้าแล้วละก็ ไม่ยอมแพ้หรอก

หลังจากที่ฮิเดะย้ายมาอยู่ที่โคจิ ในเช้าวันหนึ่ง
ฮิเดะเห็นประกาศในนิตยสารดนตรี  เกี่ยวกับร้านขายเครื่องดนตรีที่อยู่ในย่านโอบิยะมาจิ ซึ่งทางร้านนั้นรับปรับจูนเสียงกีตาร์ให้นักเล่นกีตาร์มือใหม่ด้วย

ฮิเดะตาลุกวาว ... ปรับจูนเสียงกีตาร์!!

โอบิยะมาจิ เป็นย่านศูนย์กลางการค้าในเมืองโคจิ
แถวนั้นมีทั้งร้านขายเสื้อผ้า  ร้านเครื่องดนตรี ร้านอาหาร มากมาย เรียกได้ว่าเป็นแหล่งรวมตัวของวัยรุ่นประจำเมืองเลยทีเดียว

ส่วนรอบๆหอของฮิเดะนั้นเป็นย่านที่คนอยู่น้อยมาก แม้แต่ซุปเปอร์มาเก็ตหรือร้านสะดวกซื้อก็ไม่มี

จากหอพัก ถ้าจะไปที่โอบิยะมาจิ หรือเข้าตัวเมือง จะต้องนั่งรถบัสไปประมาณ 30 นาที และรถบัสนั้นมีเพียงรอบเดียวคือตอน 8 โมงเช้า

เอาเหอะ การตื่นเช้าเพื่อทำสิ่งที่รักนั้นไม่ใช่ปัญหา

ฮิเดะขึ้นรถบัสมาถึงโอบิยะมาจิตอนแปดโมงครึ่ง  พอถึงเวลาสิบโมงที่ร้านเปิด เขาก็เดินเข้าร้านเป็นลูกค้าคนแรก

"เอ่อ.. ผมอยากปรับเสียงกีตาร์หน่อยครับ"
เจ้าของร้านที่ค่อนข้างวัยรุ่นเดินออกมาคุยอย่างเป็นกันเอง และอธิบายถึงการปรับจูนเสียงกีตาร์ด้วยจูนเนอร์ หลังจากที่ได้รับการปรับแล้ว พอได้ลองดีดดูเท่านั้นแหละ

"ใช่เลย!! เสียงกีตาร์แบบมัทซึโมโต้ซังล่ะ!!"

ตั้งแต่เล่นกีตาร์มา เขาก็เพิ่งรู้ว่ามีการปรับจูนเสียงกีตาร์แบบนี้ด้วย ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้รู้อะไรใหม่ๆเป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุด

"สอนผมจูนเสียงกีตาร์อีกหน่อยได้มั้ยฮะ!!"

ฮิเดะฟังวิธีการปรับแต่งกีตาร์อย่างตั้งใจ และซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นในการปรับเสียง และแอมป์กีตาร์ตัวเล็กๆมาด้วย
หลังจากกลับมาที่ห้อง เขาก็จัดแจงติดตั้งอุปกรณ์ทุกชิ้นและลองเล่นเพลงทันที

"โว้ววววววววววววววว"

และหนทางแห่งเสียงดนตรีของเด็กชายฮิเดะ ก็เริ่มขึ้นอย่างจริงจังตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา